FROM THE AEONS ...

My photo
Albania, Albania
2021 - DITAR i ROCK dhe RREMUJE

Monday, November 9, 2009

BIORISIA

I.

Kaloi fshatrat me rradhe.
Nxitonte, ashtu si hije, veshur me te zeza. Pardesyja e lekures e mbulonte deri ne fund te kembeve. Vetem maja e shpates I dilte pak jashte.
Fshataret e rralle rruges ndaleshin kur ai kalonte, ose, sapo mberrinte peshperima e pergjithshme qe nje njeri i zi po ecte mes arave si fantaksje, dilnin nga shtepite ta shihnin.
Ecte e ecte me nxitim nga frika se mos I kthehej mendja ose e zinte ndonje krize abstinence. Pas ca oresh ecjeje, kur dielli nisi te kalonte zenithin, arriti ne cep te pyllit.
“Eshte vendi ideal. Nje pyll pa ane e fund. Jane tere pemet e mundshme qe gjenden ne Shqiperi. Shume i dendur. . . Jam cmendur gje? C’pata? Si do kthehem prapa ne tere ate rruge, tani qe po binte nata? “
Mori celularin dhe nisi ti binte numrit te Gjokes, po menjehere Genti tjeter brenda tij, e perplasi ne toke telefonin dhe e shkeli me kembe duke e krisur dhunshem.
Burri nje mendje ka, jo njeqind, - I tha vetes, Gentit te frikesuar. E tendosi trupin dhe beri perpara duke hedhur hapin e pare brenda pyllit. Nje pyll si ai kishte …kishte cmendur vellain e tij!
Hijet e pemeve beheshin te gjalla ne erresiren e nates, te trazonin neuronet, te corodisnin mendjen me kthetra halucinante, te shtrengonin zemren derisa te dilnin syte nga vendi, te merrej fryma, te ndalonte gjaku e mbeteshe ne vend.
Pastaj, ndoshta shpirtrat e nates vinin, te zinin per flokesh e te zvarrisnin deri ne pemen me te afert, te gozhdonin ne te, te fusnin duar e kembe ne drurin e saj, e te mbillnin…
‘Eshte abstinenca me duket, shoqerohet me halucinacione e gjendje ankthi. Mjaft! Kafshoje pyllin Gent! E ha vetem me nje kafshate! Tani nisi gjithcka e re.”
Nxorri shpaten nga kellefi I saj I thurur me fije te arta. E pa. C’mund te bente ajo? Gjithcka. Edhe tani, ketu. Dicka qe s’e kishte bere kurre.
E vringelloi e iu versul pemeve. Godiste si i cmendur ne te kater anet duke ecur me vrap. Nga pas mbeteshin gjethe, dege, e deri dhe peme te prera ne menyre ideale nga tehu gati magjik. U lodh…




***

Kishte ecur aq, sa kishte humbur sensin e orientimit, dmth. Rrugen. Ktheu koken pas. Erresire. Gjithcka ishte tymezuar prapa kraheve.
Ketu, - i tha vetes. U mendua nje grime, shkundi koken e me vendosmeri hoqi pardesyne e zeze prej lekure. E hodhi ne toke. Ashtu e beri me pulovren e zeze, golfin e holle poshte, kepucet, corapet, pantallonat. Oren e rralle, unazat, te fejeses, te familjes dhe nje tjeter unaze, egjiptiane, te marre dhurate nga nje magjistar I lashte shkretetire, dhe I hodhi perdhe. U mendua pak po e hoqi ne fund dhe varesen me monedhen me koken e Aleksandrit Te Madh stampuar. Nuk po vendoste; - ta le shpaten? Po ajo me jep forcen! Me duhet! Eshtre kaq e bukur! E … e dashur! E forte!
Jo. Une jam I forte. As shpaten nuk e dua.
Po thante ftohtit. Ishte mpire I teri. C’po bente? Mos po devijonte gjendjen psiqike? Cmenduri! Pusho ti qen!- I bertiti vetes duke folur drejt pyllit.
Hoqi dhe te mbathurat e I hodhi mbi pirg. Mori nga xhepi I brendshem I pardesyse nje faqore dhe nje shkrepse. Sperkati me benzine tere rrobat. Ndezi nje fije. E pa.
‘Zjarri eshte I bukur! I nxehte! Djallezor! Mund ti ve flaken tere pyllit. I bukur!’
Mori fryme thelle. E fiku. Erresire.
E perfshiu paniku. I duhej zjarri! I duhej si drita e syve. Erresire!
Ndezi fijen tjeter. Imagjinoi mijra sy kafshesh a dreqerish qe e ndiqnin ne ate moment. Tmerr! Ajo heshtje do ta vdiste!
“Le ti haje flaka. Tani jane te paperdorshme me tere ate benzine.”
Me kujdes, mos I fikej prape shkrepsja, doredredhur, e leshoi lehte pirgut te rrobave. Moren menjehere. Zjarri bubulak! Ky ishte miku I tij me I mire. U ul ne bisht.
Tani te ma rruani mire e mire! – mendoi pa ditur kujt I adresohej. Imagjinoi veten e tij si nje pike e kuqe rrethuar nga nje oqean erresire dhe u tmerrua. Te pakten te kishte marre shpaten e vjeter! Jo! Asgje te gatshme. Te tera do I arrinte vete pa ndihmen e asgjesendi.
... Dhe zjarri digjej.



***

... kishte pese, tete, njezete, dyqind dite pa ngrene. Nuk dinte me ndarjen e kohes.
Mishrat e gojes i ishin shnderruar ne sholle. Shijen e hidhur te ujrave te ndenjur nuk e ndjente me. Krampe ne tere trupin, koka po plaste, trupi I ishte bere me vraga nga te shtriret lakuriq neper dhe e gure, I teri mbuluar me balte te thare. Duhej te ishte ftohur po nuk ndiente temperature. Nuk ndiente me asgje.
Mos ndoshta me vjen vdekja tani? – bertiti e degjoi larget zerin e tij si fjolle tymi ne fikje e siper.
Asnje ndjenje, asnje emocion, asnje gje nuk I ngjalli ajo ide. Asnje gje. Nuk provonte me. Ishte nul. U rrezua ne toke e kofsha e majte iu shpuan nga nje ashkel, po ishte nje dhimbje e larget, e lodhur, e mekur. Vinte nga ne bote tjeter. Ate moment pa nje… nje dicka, nje kafshe. Ne sekonde I dha urdher stomaku, mblodhi tere energjite e iu vu pas. Pa pike rendesie c’lloj qenie ishte.
‘Qofte iriq. Me gjithe gjemba do ta llup!’
Vrapoi, ca hapa milimetrike a ca kilometra nuk e kuptoi, u keput si thes ne toke. I rrodhi dicka nga goja. Gjak! Nuk kishte fuqi te levizte as gjuhen. Ndenji pak minuta ashtu (a pak ore). Me erdhi fundi. Keshtu eshte fundi?... ku eshte fundi? Do vonoje fundi? Fundi?
Dhe, ne nje moment ngriti koken.
Ishte rrezuar midis dy pemeve.
‘Sa te cuditshme!’
Trungjet e trashe, deget, gjethet si cadra plazhi, nga ato cadrat qe donte aq shume kur ishte i vogel, Mund ti prekte me dore te dyja njekohesisht aq afer ishin.
Beri nje stermundim e zgjati duart sa ti cikte. C’ishin ato? Peme. Peme? Joo! Ishin shtylla. Shtylla porte. Ajo aty ishte porta. Per ku? Per ne djall? Apo ishte fshehur zoti aty? Sikur te bente nje hap, do vdiste? ku do shkonte?
Ne mendje I erdhen fytyra.
‘Kush jane ata?’
Po prekte trungjet e pemeve.
Po fytyrat? Ku iken? Kush jane? Nene! Baba! Luan! po vij! - uleriti. Uleriti dhe nje here. Degjoi tingujt qe perplaseshin e jehonin. Ulerima iu kthye ne goje.
Ate cast, sikur ajo ulerime te kishte shtypur nje buton ia dha te qarit. Qante e qante! Ndiente nje lume malli e vetmie. Ndiente nevoje per meshire! Gjaku I hipi ne koke. Lotet rridhin faqeve, thyenin, canin balten e thare te trupit, e kur bene nje kanal, arriten e lagen token. Tere lotet e jetes se tij, u derdhen aty.
Qante! Nguli thonjte e tij ne druret. Dicka si rreshire I lagu gishtat. Asgje nuk po ndjente nga tere c’po bente. Ne nje moment, nje tjeter fytyre iu perplas kokes. E derrmoi. Ishte nje njeri qe ai kishte shkelur. Shkelja ishte vepra e fundit.
‘Rremo Gent rremo!’
Pa qe e kishte dashur. Ndjeu vibrime. Ajo I vibronte. Shpirti i saj vibronte! Per te! E ndjeu te terin, aq sa mund te shtrihej nje shpirt. Ashtu si ndjehej nje shpirt mijra kilometra larg.
Dikush e donte, e meshironte, e urrente, e tmerronte, e ndjente!
Muskujt e fytyres iu shpine. Nje buzeqeshje. Nje buzeqeshje lindi. Edhe ai donte.
Pastaj, fytyra e fytyra e goditen. Te tere shpirtra. Shpirtra qe komunikonin me te. Mijera njerez qe njihte, donte, perbuzte, urrente, meshironte, te tere po e preknin. E perkedhelnin, e godisnin.
Hahahahahaha! - Shpertheu ne nje te qeshur histerike! Nej trumbe zogjsh u cuan nga pemet.
Ndjeu ne duar ti rridhte bollshem lengu I pemeve.
“Si ka mundesi pemet u derrmuan aq shume nga gishtat e mi sa te prodhojne tere ate limfe a rreshire?”
Duart iu ngjiten me rreshiren. U habit si arrinte te thithte forcen, e trupi te gjente neper cepat e tij me te humbur, akoma energji per tu ndjere gjalle. Shqisat e trupit e te shpirtit iu zgjuan.
U shtri ne toke e perqafoi pemet. Ndihej si femija pas gjirit te nenes. Nuk po kuptonte si, po nga pemet qe kishte prekur I vinte nje ndjenje e embel. Edhe nga toka. Po e ndjente me qarte. C’ishte kjo? Gjithcka ishte paqe! Nje paqe totale!
Ngjeshi kembet ne dheun e pyllit e shtrengoi sa te mundte pemet.
Pemet … i shtrengonin duart. Ngadale, embelsia ia la vendin forces. Nje force rridhte nga ato dy drure nga ajo balte e pershkonte tere trupin, edhe me thelle! Ndihej I lehte! I qete! I forte! Nje force po I pushtonte trupin! E perfshiu te terin si nje shkulm ere marramendese! Mori fryme thelle. Tendosi mushkrite, pastaj muskujt ne tere fuqine. Pemet po e puthnin!
Ndjente jeten! Te gjallen! Gjallonte fuqishem brenda tij! Ishte si nje qark I shkurter midis pemeve, ajrit, tokes!
Nje rryme marramendese, e pakonceptueshme energjie po e pershkonte. Ahhh! Pemet po e ushqenin! Toka po e mekonte! Ajri qe thithte… po fluturonte!
Jete! Qielli e tundte e shkundte! Dielli e bekoi! Drita po e rrethonte gjithandej. Nje drite e embel, e forte! Ishte nje... nje orgazem e amplifikuar! Jo nje! Dy, tre, pese, dhjete, qindra, mijra, shume orgazma njera pas tjetres!
Jo! As paqja nuk egzistonte me! Ishte dicka e larte kjo!
Po shihte! Shihte pemet, token, kafshet ne pyll, tere pyllin!
Pa diellin, qiellin blu, henen! Pa grimcat e pluhurit ne ajer! degjoi eren qe fershellente, frymemarrjen e vet, frymemarrjen e gjallesave rreth e qark, frymemarrjen e pyllit! Degjoi qarte fare, si muzike me volum te larte zemren qe rrihte, gjakun qe perplasej ne ene, shkarkesat elektrike ne trurin e tij, krahet e nje fluture qe leviznin vrunduj ajri, degjoi te foluren e mulingonave, kembet e tyre kur trokisnin dheun! Degjoi…

Veshet I kapnin me mijra tinguj te padegjuar qe I njihte shume mire c’ishin! Kuptonte shume mire tere kafshet qe flisnin me njera-tjetren, pemet qe kendonin me nje gjuhe te panjohur te saponjohur! Degjonte deri zhurmen qe bente rrezja e re e diellit qe godiste me njefare force token! Degjonte gjithcka! Veshet e tij kapnin tere frekuencat egzistuese ne univers! Sepse ai degjonte edhe frekuencat kozmike! Dhe kuptonte te tera! Ishte nje gjuhe e madhe! Gjuha universale! Tere frekuencat ishin nje kaos fantastik I perkthyeshem! Ndihej I mbushur! Gjithcka! Kjo ishte jashte cdo kufiri te imagjinates! Gjithckaja degjohej prej tij!

Po ajo aty c’ishte? Nje grimce pluhuri? Kristalet, qe e perbenin? Mijra fasha te errta kudo! Po I dallonte me mire; viruse, baktere, mikrogjallesa! Lumej mikrogjallesash! Grimca kudo! Mikrogjallesa ne ajer, toke, mbi te vete, brenda tij! Ja Genti! Melcia e tij, mushkerite me ajer, zemra, gjaku, limfa, qeliza, berthama, mitokondrite, ADN, oksigjeni, karboni!

Drita e diellit, fotonet, gjithcka! Nje pamje multi dimensionale ne te njejten kohe! Syte e tij shihnin gjithcka! Kudo! Njollat e diellit, njollat e zeza! Edhe pluhurin kozmik!

Gjithcka iu shnderrua ne tere ngjyrat qe egzistonin, duke I zberthyer tere spektrat e drites! Te tera njekohesisht!

Edhe hunda e tij ishte kredhur ne univers. Nuhaste gjithcka, nga era e djerses, fekaleve, e ndyresise, e polenit te luleve, te ajrit te ngarkuar me qindra aroma qe I njihte per here te pare, eren e kafsheve, insekteve, pemeve, eren e dheut, tokes, e nje bote te tere qe nuk pershkruhej dot me fjale! Te nje bote te zberthyer!

Neper duar, kembe, koke, trup, lekure, tru I kalonin tere dimensionet e tere universeve duke e bere te ndjente gjithcka!

Ndjenja e papershkruar u shtua e shtua derisa ai po shkrihej! Asgje nuk kishte me kuptim, ose te pakten kuptimet qe njohin gjallesat!

Ishte nje mprehje shqisash, nje tendosje, nje shperthim, nje shkrirje!

Uni I tij si trup e si shpirt ishte shperbere! Ishte kudo, cdo gje! Perceptim! Rrufe me ngjyre bardhezi! Ishte nje vrime e zeze qe thithte gjithcka e njekohesisht nje hapesire e bardhe qe shtynte gjithcka! Nje proton, e nje planet!

Ishte ne rezonance me universin. Gjithcka vibronte, dhe ai vibronte me trup e shpirt e cdo element kimik te qenies se tij! Ishte me mijra bote!

Me shtrengimin e nje mikrogrimce shkaterronte nje univers! Mjaftonte nje rrotullim elektroni, nje shtytje molekule, nje zhvendosje aminoacidi, nje fryrje qelize, nje tendosje muskuli, nje sforcim I madh, per te bere gjithcka…

U keput ne toke. Genti.