FROM THE AEONS ...

My photo
Albania, Albania
2021 - DITAR i ROCK dhe RREMUJE

Sunday, December 18, 2011

Interviste me KLOSINEWS

INTERVISTE me … LOER KUME

 Klosi News: Ju jeni një autor i ri. Ç’keni botuar deri më sot ? A mund të na flisni për kontaktet tuaja të para me Letërsinë, për ndikimet dhe "zakonet" tuaja të të shkruarit ?



LOER KUME      I.
Kontaktet e mia të para me letërsinë kanë qenë vizuale, diku nga mosha kërthi, kur në dhomën e ndenjies, dhe gjithashtu në korridorin e errët të shtëpisë së prindërve ngriheshin dy faqe muri me libra. Libra pa fund. Koleksioni i gjyshit dhe babait. Të tërë në shtëpi lexonin si të limaksur. Ç’mund të bëhej tjetër asokohe ? Diku nga mosha 4 ose 5 vjeçare, i mësuar me përralla të lexuara, fillova vetë t’i zgjidhja librat që më lexonin. Edhe pse me njëfarë çensure prindërore. Isha praktikisht tmerri i shtëpisë. Kushdo që shihej i lirë e pa ndonje punë, detyrohej me çdo lloj forme të më lexonte një libër. Erdhi momenti që nuk kishte më libra të rinj për atë moshë e detyrimisht u riktheheshin të njëjtave libra.
 Kjo gjë ndodhi dhe më vonë, para viteve ‘90 e gjatë viteve ’90, kur ndërkohë lexoja vete, mbaj mend çdo libër lexohej mesatarisht 7 – 10 herë. Uri për buke /ushqim e për libra ishte motivi i atyre viteve. Dhe po të shihni botimet e fillim viteve ‘90, janë botime urgjente, të Freud, Kafka, Camus, etj., etj., me ca formate e fletë kaushash, s’kishte rëndësi, vetëm të kishin njerëzia libra në dorë. Sidoqoftë, leximi m’u kthye në problem sepse lija/anashkaloja mënjanë gjithç ka, për të lexuar një libër, qoftë dhe për herë të dhjetë. Prindërit njëherë më blenë për ditëlindje “Feniksi dhe qilimi fluturues”, pjesën e dytë të sapo dalë të “5 fëmijë dhe xhuxhi i rërës”, dhe i gjeta në diskutim e sipër në duhet të ma jepnin librin apo jo se mos lajthisja fare e s’shkoja në shkollë. Njëherë, babai mbaj mend mori i vendosur të më vinte në siklet, e më pyeste për kapitujt e “Pipi çorapegjatës”, dhe zbulova edhe vetë që arrija të mbaja mend përmendësh ç‘thuhej në çdo faqe. Truri i fëmijës mendoj sot, është krejt i zbrazur dhe thith çdo gjë në mënyrë të egzagjeruar, ndaj është e vështirë të përqëndrohesh në lexime në moshë të rritur. Ndaj kush jeton intensivisht nuk lexon. Ndaj është shkruar BIBLIOTEKA.

 II
 Kam shkruar poezinë time të parë, më falni, vjershën, rreth 6 vjeç. Zakoni im i vetëm i të shkruarit ka qënë një dhomë e vetmuar ku mund të rrija brenda me orë. Më pas iu shtuan të shkruarit në copa letre, që shpërndaheshin andej këtej, e me tutje, kur iu rriktheva shkrimit gjatë gjimnazit, sërish shkruaja në copa letre, por në errësirë. Pa asnjë dritë. Shpeshherë të nesërmen duhej hartë për të gjetur fillin e leximit. Disa nga ato shkrime gjimnastike, të moshës së gjimnazit, kanë qënë themeli i tregimeve ose dhe i pjesëvë më të mëdha që jam ndërkohë dukë shkruar. Ndaj i quaj gjimnastikë, sepse janë shkruar në gjimnaz, dhe kanë shërbyer bërthama e skelete për të ndërtuar një trup të shkrimeve të gjata.

 III
Ndikimet e mia më të mëdha, që nuk u ka sosur jehona brenda meje sot e kësaj dite, kanë qënë mitologjitë. Greke, Egjiptiane, Asiro Babilonase dhe grimca Mitologjie Indiane. Mendoj se kanë një ndikim të madh për të qënë unë ky që jam sot. Idhulli im i fëmijërisë ka qënë Akili në të njëjtën masë, ashtu siç ka qënë Aleksandri më vonë. Më pas më kanë ndikuar letërsia fantastike për fëmijë, dhe akoma më vonë kur dhe rinisa të shkruaja në adoleshencë, me ndikonte bezdisshëm Kadare. Mbaj mend kur kam lexuar “Kush e solli Doruntinën”, kam pësuar një habi tepër të madhe dhe e kam quajtur me vete novela e parë “noir- triller- horror” shqiptare. Sidoqoftë, me leximet e mëtejshme klasikët u zbehën e u bënë histori e kaluar. Tashmë e shqyejmë trurin me 300 000 km-s me kohën tonë.

IV
Shkrimet e mia janë publikuar që herët nëpër tërë periodikët letrarë të mundshëm. Në 2007 hapa blogun tim interaktiv loerkume.blogspot.com, ku kam komunikuar me lexuesin tim në mënyrë të drejtperdrejtë, dhe vetëm në 2011 doli “LUX”, një tufë prozash e ekzaltuar.



 Klosi News : Sot, flitet shumë për kritikën letrare shqiptare që, sipas mendimit të përgjithshëm, nuk ekziston. A pajtoheni dhe Ju me këtë mendim ? Si e mendoni rolin e kritikës letrare ?

LOER KUME      Heh, kritikë letrare ka. Sigurisht që ka. Por, të ç’niveleve ? Të nivelit mediokër që janë shumë, të nivelit të mesëm që janë më pak, dhe të nivelit exellence që janë pak fare fare, dhe të paprirur fare të bëjnë kritikët, sepse përgjithësisht lexojnë. Ndërkohë ka dhe lexues. Të të njëjtave nivele. Mediokë, të mesëm dhe ekselente. Këtu mungojnë dy gjëra. Trualli i kritikës, dhe leximi i mirë, nga të tërë. Trualli i kritikës është i domosdoshëm për të bërë kritikën, kritikë në tavolina kafeje nuk ka. Kritika letrare është që dikush të dojë apo të urrejë publikisht një vepër. Kritika letrare duhet të jetë zbërthimi dhe analizimi, sado i pakët i një vepre. Kritikën e bëjnë mediokrit. Kritikën duhet ta bëjnë ekselentët. Ekselent nuk lind, bëhesh nga leximet.Që të lexosh mirë, duhet që kritika të të orientojë ç’të lexosh. Kritika është pak pa qejf. Dhe ja ku kemi një situatë vicioze nga e cila s’dalim dot veçse me kohë. Më duket se do të duhen 100 vjet. Unë personalisht kam marrë kritika super të vlefshme nëpër forume nga njerëz të panjohur fare, që me qejfin dhe pasionin e tyre bënin një zbërthim spektakolar të çdo fjalie apo fjale. Dhe po nga ata kam mësuar dhe të lexoj më mirë. Po përmend dy, “Peshku pa ujë” , dhe “Tiranacalling” . Njëkohësisht dhe vizitorët e blogut tim kanë lënë goxha gjurmë në mua. Sidoqoftë roli i kritikës letrare do jetë i saktë, atëherë kur në truallin e duhur, që mund të jetë në mediat e ndryshme mbi te gjitha televizive, do përballen kritiku dhe shkruesi nën syrin vigjilent të lexuesit të interesuar. Në atë pikë asnjeri s’ka nga të luajë.



 Klosi News : Cilat janë mënyrat tuaja të ndjekjes së Letërsisë Europiane apo dhe asaj botërore : nëpërmjet përkthimeve apo leximit në gjuhën origjinale ? Ku e vendosni Ju, në krahasim me këtë letërsi, Letërsinë Shqiptare në përgjithësi dhe atë tuajën në veçanti ?

LOER KUME      Letërsia e mire është një thashethem i madh. Kalon fjala mes miqsh, lexuesish të zgjuar, merr një libër, e lexon, dëgjon nje emër, e kërkon, fillon orientohesh nëpër letërsi, lexon ndikimet e shkrimtarëve të sapolexuar, ecën përpara, herë pas here kthehesh pas, vlerëson, rivlerëson, kërkon më shumë, më tej, më koherente me ty, nganjëherë edhe devijon duke pasur impulse vetëshkatërruese në një lexim bastard, e kështu eshtë leximi im. Letërsia shqiptare, hmmm, deri më sot kanë dalë nja, ca, pak autorë të më shokojnë e të kenë targën Al. Dhe ata pak autorë që i kanë rënë tryezës me shkelm s’i kemi të vlerësuar e të përmendur. Sidoqoftë ka ndoca. Ta mendosh mirë, ne s’dimë të orientohemi as në letërsinë shqiptare, jo më në atë botërore. Punët fillojnë nga brënda shtëpisë tënde. Këtu ka autorë, flas jo të rinj, po me një sërë titujsh, që si përmend askush. Ndërkohë që kanë një risi në të shkruar dhe të lexuar. Kuptohet me sekonda që kanë një botëkuptim plot me dritë. Ja, Kasëm Trebeshina p.sh., më ka lënë pa fjalë në përballjen time të parë me të, Odin Mondvalsen. Vëreni titullin. Ardian Kyçyku, Henrik S. G., Mira Meksi sa për fillim. Poetë si Frederik Rreshpja, Ndoc Gjetja, Ervin Hatibi për shembull… e ku di unë sa të tjerë, do më duhet të bëja një listë të madhe. Do më mbetet peng ndonjë pa e përmendur më pas, e di. Shumica nuk njihen. Pjesa tjetër nuk përmenden. Dhe askush nuk analizohet apo vepra e tij të bëhet i njohur për publikun. Rastësisht më ka rënë shumica e shkrimeve të tyre në dorë, dhe për sa kohë letërsia ngelet rastësi e nuk kthehet në thashethem të dashur, atëherë paçim shëndenë dhe e di që dhe ajo që unë shkruaj, e materializuar ndërkohë te “LUX” e me tutje, do zërë pluhur kioskave, në rastin më të mirë kur ka mbërritur te kioska, se ka dhe raste që mbeten në lagështirën e magazinës.
Shkurt, letërsi shqiptare s’ka akoma. Në Shqipëri kemi amulli, nuk kemi kaluar stade letrare që i ka kaluar tërë bota. Ne kemi bërë sforcime. E si pasojë kemi këtë tentativë të rraskapitur si legjionar i vdekur për ujë që quhet letërsi sot. Ka shkrimtarë shqiptarë, po.
 E di ç’më habit më shumë tani që e mendoj? Mirë shkrimtarët e brenda kufirit që s’kanë pasur mundësi të ecin në koherencë me botën dhe janë mbyllur në hermetizëm idesh nga halli, po ata qindra mijëra shqiptarë të komunitetit jashtë kufijve diktatorialë si nuk mundën vallë të prodhonin një ose dy autorë me vlerë ? Çudi e vertetë ?! P.sh., meqë këto kohë po lexoj Bolano, mund të paralelizojmë Kilin, vërtet kishte diktaturë, por pati të paktën jashtë kufijve (s’e di ç’bëhej brenda) një Allende, një Bolano e ku di unë. Po ne ? Booh ! Shkrimtarë shqiptarë sa keq ! Në fillim do zbulojmë, pastaj do klasifikojmë, pastaj do lexojmë, e në fund do shpikim letërsinë e vërtetë shqiptare. Do na duhen të paktën edhe 100 vjet.

II.
Letërsinë time e shoh shumë të ngjashme me letërsinë e Murakami. Për nga mënyra e trajtesave se sa nga tematikat dhe stili. Letërsi pa kufij, shpesh magjike, dhe njëkohësisht pa tendenca të egzagjeruara moderniste e post, letërsi spontane dhe të egër në harlisje. Letërsi ‘si të vijë’. Por mbi të gjitha ‘ku të shkojë më tutje’.


 Klosi News : Dihet se një tekst letrar, në fakt, është një ndërtekst. Veprat të dërgojnë tek njëra-tjetra, shkeljet e syrit ndërmjet shkrimtarëve janë të shpeshta. Po Ju, me cilët autorë ndiheni më afër dhe mundoheni të komunikoni nëpërmjet teksteve tuaja të mirëfillta ?

LOER KUME      Unë kam gjetur përkime të shkrimeve të mia me shkrimtarë të tjerë. Shumica kanë qenë rastësore. Unë i besoj unit kolektiv si një database gjigand jashtëkohor, që në një moment të caktuar, unë dhe autorë të tjerë kemi marrë të njëjtat info. Sidoqoftë përpunimi, sado i ngjashëm që mund të qëllojë, ka brenda shpirtin specifik të gjithësecilit dhe nuk mund të jetë i njëjtë përveç rasteve kur i ke fut një « copy paste ».

Kam pasur ndikime nga Hemingway, që detyrimisht është një shkollë shkrimi. Jam ndikuar nga mënyra e të konceptuarit të J. H. Borges, dhe nga shprehja e jetës e Kazanxakis. Më kanë habitur dhe çuditur kufijtë e pakufijshëm poetikë të Bataille dhe poezia e Baudellaire, Neruda, Prevert, realizmi magjik i Latino-Amerikanëve si Fuentes, Marques, Amado, Allende. Arroganca e Bukowski-it, poetika porno-erotike e Miller. Sidoqoftë më shumë janë ata që s’kam lexuar e që më presin aty. Vepra e D.F. Wallace, Havier Marias, Fernando Pesoa, Milan Kundera, Haruki Murakami ende, Thomas Pynchon, Palanhiuk, Updike, Celine e plot të tjerë. Janë aty, në pritje. Dhe s’po më durohet as mua…



 Klosi News : Një temë që rikthehet shpesh në mjedisin letrar shqiptar,është dhe ajo e « Çmimeve Letrare ». Ç’mund të na thoni këtu ? A mendoni Ju se përzierja e politikës së ngushtë partiake në Letërsi është një fatalitet nga i cili s’po dimë si të dalim ?

 LOER KUME    Politika e ngushtë partiake është një fatalitet edhe për lëngun brënda membranave të qelizave tona. Përveç kësaj, çmimet letrare të ne janë qesharake në rastin më të mirë, e në ditën e tyre të keqe të bëjnë të vjellësh. Çmimet letrare janë tmerrësisht të manipulueshme nga politika sepse në fakt ne jetojmë akoma sot në gjendje diktature. Dhe çdo regjim që merr stafetën ka shkrimtarët e tij që edhe kur s’bëjnë lavazhin e mendjes së popullit, bëjnë të paktën rrahjen e shpatullave të pushtetit. Çmimet letrare si ide më vete janë gjëja më normale në këtë dynja. Ne nuk do shpëtojmë nga estabilishmenti, sepse është pjesë e jetës, është mosha madhore në çdo fushë, është ai brez që zotëron e gjithmonë të rinjtë kanë tendence ta urrejnë, luftojnë dhe rrëzojnë e më pas ta bëjnë themel të rrugës së tyre, deri në shndërrimin e vetë atyre në estabilishment. Është cikël jetik. Kështu dhe në Letërsi, por ama duhet të shpëtojmë nga neveritshmëria e zyrtarizmave e çmimeve të përçudnuara krejtësisht shtetërore. Dhe këtë gjë e bën vetëm kritika. E cila është mediokre. Sepse jomediokrit kanë punët e tyre. Mediokrit kanë punët e të tjerëve. Që sjell që aparati shtëtëror zë vendin e kritikës. Që sjell që situata është prapë vicioze e do na duhet të bëjmë një intervistë të përsëritur me këtë argument pas 100 vjetësh neveri.





 Klosi News : Tani, edhe një pyetje mbi Gjuhën Shqipe. Zhurmat e sotme mbi standartin, dialektet, klanet apo komisionet, kanë krijuar një rrëmujë të vërtetë në mjedisin tonë letrar. Mendimi apo rrugëzgjidhja juaj ?


LOER KUME    Në idenë e letërsisë « si ti vijë » e « ku të shkojë » , gjuha ime është krejtësisht spontane. Ruhem nga përdorimi i plotë i të folurit dialektor karakterial që më duket diçka e dalë boje. Më kanë kritikuar për të përdorurit pa takt të vulgarizmave. Unë ama përpiqem që personazhet të jenë sa më reale dhe të tillë i bën gjuha specifike që mjafton dhe pak fjalë që të arrihet. Nuk jam aspak kundër dialektizmave, fjalëve të huaja si duket dhe më sipër gjatë intervistës, dhe as kundër fjalëve me origjinë turke e greke. Dhe mbi të gjitha, i fjalëve të ashtuquajtura ‘të ndyra’ në shkrime. Çdo gjë që egziston shkruhet. S’ka numra në këtë pikë. Ndryshe do bëjmë hipokrizi. Sigurisht me njëfarë takti i cili e kthen vulgaren në të bukur, ndaj është letërsi në fund të fundit. Letërsia është si një pluhur zanash që përhapet dhe infiltron kudo për të bërë magjinë e saj, dhe mekanizmat e përhapjes së saj nuk kanë rëndësi, rëndësi ka qëllimi final, fluturimi, ndaj gjuha si mekanizëm do marrë formën e pluhurit për të realizuar fluturimin. Nëse një vajze të vogël i vjen të thotë “është cool të ndryshosh rregullat primare”, atëherë këtë e bëj kolonë zanore të një tregimi të tërë, e s’pyes fare për akademizma të mjera. Gjuha është e lirë. Liria është gjithçka. Por egzagjerimi është sidoqoftë shenjë demence. 





Klosi News: Dhe së fundi, çfarë do të dëshironit t'ju përcillnit lexuesve dhe dashamirësve tuaj?

LOER KUME   Gjithkush që lexon këtë intervistë duhet të sjellë pranë vëmendjes diçka. Letërsia është shtyllë e rëndësishme e një kombi. Pa letërsi nuk ka komb. Ndaj atdhetarët e flaktë që po digjen nga atdhedashuria, në fillim të lexojnë 5 libra më shumë që te bëhen njerëz më të mirë për vendin e tyre. Letërsia shqiptare nuk egziston mirëfilli. Ka shkrimtarë pika referimi ama. Le të nisim të bashkojmë këto pika referimi për të krijuar një hartë letrare, e cila do pasurojë shpirtrat e shqiptarëve e mbase dhe më tutje, duke i bërë njerëz më të mirë e më të denjë. Duke u zhvilluar fantazinë, e cila do vihet në punë me një fije dhembshurie e ndjenje të së bukurës që ta jep vetëm letërsia. Ndaj lexime sa më të mira e të mbara, e thashethemi i dashur letrar mbizotroftë në veshët e neuronet tona!



 Klosi News: Ju falemnderit !

 LOER KUME   Ju faleminderit ju që më dhatë mundësinë të shprehesha me shkrim ashtu si di të bëj më mirë, e mirë u takofshim në libra ose në rrugë!

Tuesday, November 8, 2011

LUX !!! - 840 Fjale Lexuesit!

Dua të them pak gjera mbi LUX, dhe sportin e krijmtarisë letrare të mirëfilltë. Drita është magjia bazë që bën të shohim e perceptojmë jetën, si pasojë ta jetojmë. Dhe vetë egzistenca e saj si konstante universale është magjike. Dhe dualiteti i saj si grimcë dhe valë është magji që ngacmon mendjen për dualitetin e krijimit. Foton - kuant, mirë - keq, burrë - grua, yin - yang e sa të duash pjesë simetrike të së tërës. Drita është simboli i ekuilibrit. Drita është elementi bazë i shkrimit tim, në çdo pjesë të këtij libri gjendet ajo, e fshehur ose e dukshme. ‘LUX’ është përmbledhje krijimesh të shkruara në një goxha shtrirje kohe. Libri ndërtohet nga 15 proza i quaj unë, edhe pse për arsye korrektësie letrare, në kopertinë më është dashur ti etiketoj tregime. Zakonisht shkrimet e mia i përfshij në tre etiketa. KAPRICIO URBANE, TEHA RESH, dhe FUTURA. Këto 15 proza janë marrë nga të tre etiketat e mia, por radhitja e tyre bën një rrugë nga gotikja, në realen, postrealen dhe metafiziken. ‘Gjyqi i hijeve’ është metaforë gotike e procesit të krijimit të paktën letrar, të paktën timit. Dritësjellësi, që është dhe burimi i pandërgjegjshëm i titullit të librit është trajtimi i mitit të Luçiferit, engjëllit të rënë në një këndvështrim kompleks tejEdipian të dritës dhe “pushtetit të brezit të ri”, shkruar duke pirë konjak një natë dimri deri në një mëngjes dimri. “Pushtimi i parajses” rri mirë e bukur në këmbë pa pasur baza morale por veç nevojën për adhurim e frymëzim emotiv ndaj bëmave të skajshme të trimërisë. “Biblioteka” është pastërtisht etje për jetë, dhe çapitje mbi librat. “Mr. PushShteti...” është ashtu dhe loja e fjalëve në titull, një lojë komplekse letërsie e prodhuar nga dy ngjarje deri diku të vërteta, që më kanë tronditur mua, mbase më pak nga shumë të tjerë. “Moonlight drive” është poemë e egër e një mënyre të të dashurit, e shijes së dheut dhe puthjeve. “Dëshirë e fundit?” Mbetet në pyetje, një formë ndjenje që tejkalon jetën, një formë pasioni që thyen kurrizin e ftohtë të vdekjes. “Dita e tetë” është soditje nga cepi më distal i universit tonë, ulur këmbëkryq me një gotë verë tëkuqe në dorë, duke ndjerë një rrymë elektrike të qarkullojë nëpër neurone e shkaktuar frikë për të nesërmen, deri ne poezinë e fundit që do na shpëtojë. Është pjesë libri që UNI kolektiv e percepton ndërkohë, por nuk m’u prit që ta trajtoja në libër të veçantë dhe e zippova në një prozë për shijen fataliste - ose jo? – të së ardhmes. “Germat fluturake...” është kapriço futuriste që më ka argëtuar shumë duke qeshur gjatë shkrimit, aq sa kam pyetur veten në i ndodh ndonjë shkrimtari tjetër kjo gjë apo ka problem në këtë mes. “Rasti i komplikuar” është një kokolepsje që flirton botë të pamundura me njëra tjetrën, dhe më ka mësuar gjatë shkrimit që morali është ajo ç’ka koha na ofron për ta q...rë. “Peisazhe të reja dhe telajo pa fund” është përjetim metafizik i cili më ka rrëfyer si të pikturoj e ristrukturoj qenien time deri ne shkrirje të plotë me Universin, kur të kthej majat nga thembrat. Shkruar duke dëgjuar pafundësisht “I am the walrus”, të Beatles, interpretuar nga Bono Vox. “Pasqyrat” është pasqyrimi i pafund i tërë asaj ç’ka mund ta quajmë shpirt i dy personave. Sërish dritë, sërish dy në një. Është vetë dashuria. “Vallëzues, klube, fëmijë dhe kafshë” është elegji e përjetshme rrjedhëse dhe vrasëse e syve dhe muskulit të zemrës. “Biorisia” ashtu si “Dita e tetë” është pjesë libri që mbetet për tu mbaruar. Ka gjendje të caktuara fiziko shpirtërore që bujarisht dhurojnë përjetime absolute të rralla në njerëzi. Është çeshtje sekondash, më saktë koha s’ka të bëjë fare, por sheh veten të tretur dhe gjithçka është gjithçka. Pas kërkimesh kam arritur në konkluzionin që një formë të ngjashme njohin dhe budistët, e quhet Satori, pastrimi para Nirvanas. Kjo gjendje quhet (term i krijuar padyshim nga unë) BIORISIA. Risi - bios’i, ose një Rise (angl.) bios’i. “Re puplore” është shpirti i TEHA RESH. Është poezi e një mënyrë të jetuari, dhe filozofie. Është një kurorë që jo çdokush, as unë vetë që e kam peshkuar konceptin aty qark qiellit, nuk mundem gjithmonë ta mbaj mbi kokë. Të shkruash letërsi, ndryshe nga ç’mendon shumëkush është sport. Një sport që përcakton raportet me veten dhe botën. Zhvillon qenien tënde anatomike dhe shpirtërore, dhe nxit, argëton, frymëzon, zhvillon dhe ata që goditen nga drita e leximit të duhur, ose të leximit te i cili pasqyrohen (ja ku dolën prapë Pasqyrat) Larg trapllëqeve të përditshmërisë me pluhur, bukë, djersë, sapun e thashetheme, që sot janë ndërsa nesër s’kanë qenë kurrë, kam krijuar duke u sportisur në letërsi që në moshën 6 vjeçare, dhe ndaj me njerëzit që rezonojmë, (e rezonanca s’është me të tërë)këto proza kuantesh dhe jete. Takohemi nëpër rreshta e shkronja. Le të shkrijmë një ëndërr drite të tërën mes miqsh, e ta kthejmë fjalë pas fjale, hap pas hapi, mendim pas mendimi në realitet!

Tuesday, April 5, 2011

“Think locally, fuck globally”

Esse në kërkim të kohës së re


Etni. Fe. Kombësi. Origjinë. Përkatësi. Patriotizëm. Duartrokisni!!!
Përballë në këndin tjetër kemi; qarqe silici, avionë që thyejnë barrierën e zërit, nanoteknologji, robotikë, Grafen, pushime low cost, holograme, ndërhyrje kirurgjikale lazer pa gjakderdhje, lajme në kohë reale, call girls.
Histori është gjithçka më vjen në mend.
Konceptet e përkatësisë janë koncepte të lashta të ngurta që bënin punë dhe ofronin një zhguall breshke deri për njeriun para-ndër-post viktorian, pra deri në shekullin e nëntëmbëdhjetë. Ndryshimi i madh vjen në tryezë me makinerinë veturë. Pastaj avionin. Shpejtësi. Jeta e njeriut ndryshoi me rritjen e shpejtësisë. Sepse kjo temë është çështje ritmi, dhe ritmin e luan zhvillimi.
Shekulli i njëzetë, dhe imagjino pak të njëzetenjëtin, kanë një ritëm që stonon me fyejt anakronikë të përkatësisë, përbërë nga etnia, feja, kombësia, krenaria nacionaliste, morali i ngurtë parimor e seksualiteti i shtypur. Kush di të më thotë si organizohej seksualisht njerëzia para fesë?
Vlerat e vjetra janë të zhvlerësuara në këtë kohë ku milionerët dhe paratë nuk janë parë kurrë me njëri tjetrin. Në këtë kohë ku brenda ditës bën plazh në Kaliforni e pastaj ski në Afrikë të Jugut. në këtë kohë ku ti si njeri mund të vraposh duke ngarë makinën tënde me 300 km/h, ndërkohë bisedon vendime jetike me një person të dashur mijra kilometra larg në një botë tjetër, gjëra që Pjetri që vuri gurin i pari, dhe Aleksandri e Cezari që shkartisën kombet nuk i kanë parë as në ëndrrën më të çartur.
Në këtë kohë fantastike ashtu si Universi e ka kopsitur, të diskutosh mbi fenë dhe nacionalitetin, mbi seksualitetin dhe barazinë e sekseve, mbi moralin dhe ngjyrën e lëkurës, për këto kryqëzata të pluhurosura qe kanë mbetur në lëndën gri të njerëzimit si rudiment i epokës së shpellës, a ka dikush të ngrihet e të sqarojë ç’domethënë? Unë them, Prapambetje Mendore.
Dikur dandyt, njerëzit e shëtitur që njihnin shumë kultura, e quanin veten qytetarë të botës. Pse? Sepse këta njerëz kishin kapërcyer kufijtë, jo vetëm ata fizikë.
Tanimë qytetarë të botës quhen tërë njerëzit e botës.
Dhe në vend të diskutojmë në një tryezë mbarëkombëtare për ata shtetas të ndonjë vendi të humbur si ishim dhe vetë ne shqipetarët deri para pak kohe, që nuk kanë mundësinë të ndihen të tillë, ne dhe kombet prapanike si ne, që në zhvillim social kulturor kemi substancën e epokës së gurit, rrimë e kafshojmë për koncepte mesjetare si etnia. Dhe feja. Dhe nacionaliteti.
Ndërkohë që hamë domate maqedonase, pimë ujë italian, dhe shijojmë vera franceze, apo fast food amerikan e birrë gjermane, eksportojmë në zoti e di se ku produktet tona bio, ne, madhështorët kemi guximin të mendjengushtojmë veten e të dërdëllisim në humbje kohe dhe neuronesh mbi tema me qendër bishtin e dhelprës në e lagu a se lagu. Dhe jo vetëm ne, por çdo qenie tjetër që rrjedh nga humbëtira të prapambetura territoriale e logjike, të përkufizuar me botën e tretë.
Status quo sillte feja, e çfarëdolloji, kombësia e kujtdo kombi, prejardhja e lashtë apo e re, këto koncepte kanë qenë mëse të vlefshëm për njerëzimin për të ruajtur njëfarësoj barazinë midis njerëzve.
Ishin shkalla që na duhej të ngjisnim për tu civilizuar deri këtu ku jemi sot. Për të krijuar një bazë, rrënjë, një truall për tu mbështetur, për të ngrënë, për tu varrosur, dhe një ceremoni të këndshme varrimi që do na prehte më në paqe sipas rastit.
Po tani besoj ka ardhur koha të kuptojmë që drithërat prodhohen dhe në laborator. Të kuptojmë që pasi të varrosemi sërish do e lërojmë tokën se do bëhemi pemë, dhe që pavarësisht ceremonisë së varrimit, të tërë pas vdekjes janë të mirë.
koha jonë ecën shpejt. Vlera të tjera na kërkohen nga nëna natyrë sepse informacioni është i pakontrollueshëm në tërësinë e tij të pafund, dhe koha jonë nuk ka kohë. Të tjera ligjshmëri, të tjera prioritete kemi për të krijuar. Ekuilibri po ndryshon me shpejtësi dhe të merresh me konceptet e së kaluarës është të të ketë ngecur xhaketa se ke borxhe. Dhe s’më duket se njerëzimi i ka borxh qoftë dhe vetvetes institucione si feja apo nacionaliteti i tepruar i tejkaluar.
Ekuilibrium. Molekula është një organizim, pasqyrim i universit, me barazi të përkryer ngarkesash. Organizim në ekuilibër, ku forcat pozitive e negative asnjëanësohen duke u rrotulluar rreth bërthamës neutrale.
Bota është një molekulë. Etni-fe-mendim nacionalist vërtet është fakt që janë forca që ndihmojnë në identitetin e njeriut, në terrenin ku vaditet filizi i njerëzimit, por zhvillimi njerëzor është evolucion që shpejton e rritet me sekondën, dhe teknologjia, komunikimi, shpejtësia janë forcat që na çojnë përpara e kundërshtojnë kufinjtë. Të dyja këto forca asnjëanësohen bukur.
Dielli është globalist, ai bën miqësi me tërë njerëzit njësoj, e bashkë me vdekjen dhe rregullat primare janë neutrale, bërthama e molekulës tokë.
Barazi. Një miku im, dikur më mbylli diskutimin debatues me logjikën e thjeshtë; “ Loer, mos mu hiq sikur ke shumë pluse që të bëjnë superior në logjikë. kemi të dy të njëjtin profesion , e ndërkohë që ti ke një botëkuptim të formuar në të përdorurit e informacionit të shkruar si prioritet, une kam një njohuri të mirë të rrugës. Të dy jemi të barabartë me armët tona përballë përzgjedhjes natyrore. Ti ke diçka unë diçka tjetër.”
Dhe vërtet, s’ka si të jetë ndryshe. Të tërë jemi ose kështu ose ashtu, ti je kinez, gjë që unë s’mund të jem kurrë, ama unë jam shqipëtar, e ti s’mund të jesh dot i tillë. Askush nga ne te dy s’ka si të jetë racor më i mirë se tjetri dhe të tërë jemi njerëz. Sigurisht përveç ndonjë rasti sportiv kur dikush është dhe kinez dhe shqipëtar. Ai sigurisht do jetë më i mirë se secili nga ne.
Tema si kisha e lagjes sime dhe xhamia e qendrës së qytetit tim, bashkë me krenarinë e të qenit kështu apo ashtu trim kombi i zgjedhur janë tashmë vetëm argumente kurioze të të zhvilluarit bisedë siperfaqsore në një night club me një person të një vendi X në botë, ndërkohë që vështrimi dhe prekja luan e flet një gjuhë universale të njëjtë për të gjithë.
One Nation. Sigurisht me veshje karakteristike kombëtare, me pijet kombëtare, me doke e zakone kombëtare, por në qytetin e ri TOKË, ku tërë njerëzit bëjnë dashuri njësoj, e sjellin në jetë fëmijë të kombësisë Tokë që kujdesen dhe për ata fatkeqë që kanë kufij në tru dhe gjetkë. Dhe dielli do na dojë fort gjithmonë.
Ndaj titulli i këtij shkrimi mëndësuar në mua nga Gogol Bordello, mishëron bukur ekuilibrin e së ardhmes plot me dritë dhe në kërkim të kohës së re, e një feje të re diellore.