FROM THE AEONS ...

My photo
Albania, Albania
2021 - DITAR i ROCK dhe RREMUJE

Monday, July 30, 2012

Nje Analize e pavullnetshme dhe e natyrshme per te dale.



...
Nga klinika dola me 26 maj. Me kujtohet dielli, ngrohtesia, fryma e lirise neper rruge. Ishte e padurueshme.

Zgjerimi i fushes se luftes
Michel Houellebecq

Nese do kisha lexuar vetem kete liber te Houellebecq, do isha tronditur e do ta kisha mare deri diku seriozisht. Por duke pasur fatin e rastesishem te lexoj ne fillim Platforma, e me tutje Mundesia e nje ishulli, duke e shtuar infon dhe me filmin Grimcat Elementare dhe esse te shkurtra aty ketu, une kam nje vizion te qarte. Te dy mundesive;
E para, deri diku e pranuar dhe e vertetuar, Houellebecq eshte nje krijues qe ka futur veten e tij ne nje mase te madhe e te dukshme ne krijime. Duke qene se ka vuajtur me pare nga depresioni, pothuaj tere shkrimet e tij bartin dorezim, vuajtje, depresion, asnje fije shprese, akullsi, cerebralitet, dhe krejtesisht ngjyre gri e trajtim te ngurte te njeriut.  Sigurisht te tera keto nga nje kendveshtrim egzistencial ekstrem, duke proklamuar me te madhe pakuptimshmerine e pakuptimshmerise. Dhe nuk ka mundesi qe kjo te jete e vertete. Pra vepra e ketij autori ngrihet mbi nje situate te semure, te pavertete, vecse ne perceptimin e tij te devijuar. Sigurisht, duke cituar veten ne nje tregim timin, Artisti, artisti esht epikrisht ai qe e sheh realitetin ne nje kendveshtrim vetiak, e spekter ngjyrash krejt te vetin, por monokromiteti ne vepren e houellebecq me duket ose i semure ose i qellimshem, e kjo ka te beje me, c ka me poshte.
E dyta, duke pare me vemendje menyren e tij te zoterimit te suksesit, menyren e shkrimit, ate c ka ofron per tu ushqyer, duke gjetur tek tuk gjurme te Albert Camus, te Sartre, te situatave te importuara egzistenciale, (si rasti i thikes nen driten e henes te dunat e reres ku personazhi i Zgjerimi i fushes se luftes donte te vriste nje cift qe benin dashuri, dhe ai ishte me ngjyre)
 te instaluara ne boten franceze te kohes tone, e tera kjo e amalgamuar me nje te qeshur sardonike Celineane, mua e tera kjo me jep idene e nje qellimshmerie. Micheli kerkon te gjeje audience ne kete bote te frustruar e te vetmuar. E kete e ben nemenyre gjeniale duke u bere amplifikator i tere erresires dhe vuajtjes njerezore te koheve tona.
Problemi i vetem eshte qe jo cdo gje e uleritur me te madhe nepermjet nje amplifikatori vokal duhet doemos te jete e vertete. Ky shkrimtar te terheq ne nje vorbull deshperimi dhe kotesie, te terheq ne nje rruge te cilen ti e kujton per te vertete por e verteta nuk eshte ashtu.  Bota e menyra se si ajo punon dhe ecen perpara, eshte edhe keshtu, por jo krejt keshtu. Kjo esht evetem nje pjesee vogel shume e universalitetit te botes plot larmi. Sigurisht, ne bote a vuajtje, por njerezit jane dhe plot kenaqesi, plot dashuri, plot skena bakanalesh ne jetet e tyre, dhe cdo – i pergjigjet nje +.  Te shkruash e perceptosh si Houellebecq do te thote, te jesh ekstremist. Dhe cdo ekstrem ne nje fare menyre i largohet se vertetes.
Arrij fare mire te shoh qarte (sipas veshtrimit tim) e te heq nje vije paralele midis Houellebecq dhe Coelho. Te dy plot audience, te dy te hiperlexuar, te dy pjese e show bizz. Njeri ana e erret e botes, tjetri ana e ndricuar e pozitiviste e saj. te dy jane ane. Nese nje shkrimtar do permbante keta dy autore brenda, do kishim nje shprese per nje fije vertetesie. Dy ane ekstreme s te cojne vec ne zgrip.
Tani, midis Houellebecq te fandaksur depresiv, dhe Houellebecq bir  k... une nuk di te ve gishtin cili eshte i verteti, madje besoj fuqimisht qe ky autor i ka te dy keto analiza pjese te integruar te vetes. Shpresojme qe rrugetimi i tij si shkrimtar ta nxjerre ne nje truall te vertete, jo virtualzi, se per te Coelho shume pak shpresa ka, me mallin e importit te pafundem prej Gibrani e Borgesi qe mban e keqperdor tashme.
Houellebecq, kudo ku te jesh duke bredhur tani, ne ndonje breg te smeraldte me supermakinen tende, ose ne ndonej klinike psikiatrike, une te shoh e te uleras; VIVA LA VIDA!