FROM THE AEONS ...

My photo
Albania, Albania
2021 - DITAR i ROCK dhe RREMUJE

Friday, July 19, 2013

Unë jam një grabitës





Unë jam një grabitës. Në mes të ditës me diell apo natën, si t’i vijë. Unë s’kam lekë, s’kam bukë shpeshherë. Mbase dhe i lë nganjëherë lekët në bixhoz. Dhe marr maskën, marr armën time, dhe dal në kërkim të kismetit. Kam tërë të drejtën time të marr atë që nuk kam. Kush do më ndalojë? Kush do më gjejë mua me maskë në kokë? Megjithëse varet dhe nga koha. Ka kohë të mira e kohë të këqija. Unë për këtë jam mjeshtër në nuhatje.
Unë dal në rrugë me miqtë e mi. Mund t’ja dalim. Njerëzit kanë frikë kur shohin armën. Dhe rruga ku dalim ne është rrugë nacionale. Kush kalon këtej ka para. Nuk bën njeri rrugë të gjata pa para.
Une dhe djemtë jemi dhe shumë të nxehur. Ne s’kemi të ardhura. Sepse s’kemi punë.  Madje as që na shkon mendja të kërkojmë  punë. Është punë e vështirë të gjesh punë, pastaj të punosh? Pothuajse e pamundur. Sidoqoftë dhe kjo e jona punë është. Do njëfarë guximi të madh të dalësh me armë në dorë në rrugë nacionale. Është dhe me kanun, burri që është burrë, grabit me forcë.
Po dhe shumë filma kemi parë. E nëpër filma nuk ngjan dhe aq keq të grabisësh. Madje dhe shpëton paq.
Megjithëse, njëri nga miqtë e mi nuk ka parë filma fare. Ai është grabitës natyral. Është i pamëshirshëm fare. I buron nga brenda.
Dhe kur vijnë makinat i shohim nga vendi ku jemi fshehur, dhe u dalim para. Ata tremben dhe nuk ndalojnë. Shoferi shkel gazin e ikën. Po pse ikën, s’na ka frike neve ai? Si guxon? Është ai më i fortë se ne? dhe ç’bëjmë ne? Harrojmë edhe që kemi dalë për të grabitur, dhe na hipen gjaku në kokë, e ndërsa makinat ikin, ne u zbrazim tërë karikatorët, tërë plumbat pas shpine. Ti masakrojmë pse jo. Të mos guxojë kush të na ikë ashtu.
Ata po ikin me pushime mbase, ikin të bëjnë qejf. Ne nuk ikim dot me pushime se nuk kemi lekë. E rrimë aty në diell në pusi.  Ka dhe xhelozi në këtë mes. Ka dhe cmirë. Po. Ka dhe urrejtje ndaj njerëzve që punojnë e ikin të çlodhen.
Ndaj, u qëllojmë nga pas me tërë furinë, ti vdesim. Ata duhet të kishin shume lekë me vete.
kishte femijë në ato makina. Ne mbase i vramë. Ne mbase dhe nuk u treguam, as në kodin e grabitësve as ne kanun, burra të vërtetë. Qëlluam prapa kraheve, të masakronim dhe gra e fëmijë.
Dhe gjumin mund ta bëjmë të qetë edhe kur vrasim fëmijët, 6 dhe 9 vjec. Nuk e di si do ia bëj në fakt, të fle gjumë tërë jeten pas kam vrare fëmijë. Dhe gra. Por ata donin te iknin. Donin të ishin më të fortë se ne. Por ne jemi të këqinj. Shume të keqinj. Ne të vrasim. Sepse ne kemi uri, cmirë, zili, dhe aspak frikë.
Askush nuk do na kapë. Kemi maska. Dhe kohët janë të mira me sa duket.
Por kemi dhe një avantazh të madh. ky popull e meriton të grabitet dhe të dhunohet deri në vdekje. Sepse këta njerëz të popullit tonë, dalin në protesta, shkojnë në mitingje, për gjithçka, për të drejtat e tërë grupeve të interesit, për interesat e tërë grupeve e minoriteteve, për gjithçka që i therrasin te medhenjtë e kombit,  për fenë, mjekrën e për çdo gjë, përveçse për veten e tyre.
Sepse njerëzit e popullit tonë dalin të bindur e betohen për bindjet, partitë e liderët, po kurrë se  njerëz të tjerë si ata, të ngjashmit e tyre, grabiten e vriten në mes të rrugës apo dhe nëpër shtëpitë e tyre. Askush nuk do dalë të kërkojë drejtësi.
Sepse njerëzit e popullit tonë janë me gen skllaverie, mbase nga 500 vjet nën perandorinë osmane, kush e di, s’do bëjmë analiza tani, por ata shohin vetëm vertikalisht, me sytë nga zoti e nga lideri. Ndaj liderit rebelohen, atë adhurojnë, një marrdhënie sado- mazokiste urrjejtje dashurie. Dhe asnjeri nuk mendon në menyrë horizontale, të protestojë për atë që ka në krah, për të ngjashmin e vet të dhunuar. Sepse as që i bie në mend që nesër do jetë ai vetë i dhunuar e i vrarë.
Është shumë e ulët të mendosh për të ngjashmin si ty, të merresh me të ngjashmin si ty. Të protestosh që fqinji yt grabitet e vritet. Ama për drejtuesit e lartë, të merresh me ta sigurisht është mendim e privilegj i madh.
Ndaj unë jam grabitës i ndershëm i këtij popullit tim. Do shpëtoj gjithmonë. Do grabis sërish, Nesër pikërisht ty. Sepse është koha, është vendi, dhe je ti, njeriu im i përkulur e i gatshëm të pësosh. Shihemi shpejt.


 'Gazeta MAPO'
19.07.2013
 

Tuesday, July 9, 2013

Biografia e popullit tonë në poster ( Botuar ne gazeta Shqip, 23, 06.2013 )





Kandidatët për deputetë në kuvendin e Shqipërisë janë ata persona që do përbëjnë nesër aparatin legjistlativ të shtetit Shqipëtar.  Ata që do kujdesen nesër, në Legjistlaturën e tyre për Ligjet. Krijimin e hapësirave, fushave ligjore, sheshimin e kleçkave e maloreve ligjore për ta bërë njerëzinë e këtij vendi sa më komode të jetojë brenda kufijve të shqiptarisë.
Dhe në 2013, unë shëtis nëpër qytetin tim, dhe ngado rrotullohem shoh fytyrat e këtyre njerëzve kandidatë. Kudo. Rradhë të tëra fotosh, duke buzëqeshur apo jo, seriozë, duke treguar autoritet apo karizëm vizuale. Krenarë. Një stërmundim epik fotoshopi, djem e burra e gra e vajza që shfaqen nëpër mure.
Nëper mure pallatesh, në muret e bashkisë, galerisë së arteve, nëpër cepa, fytyra fytyra fytyra.
Dhe vjen drama e thellohet. Simbole me spray, nëpër mure sërish, nëpër trotuare, deri dhe në asfaltin e rrugës.
Nuk arrij të kuptoj dot se si pas tërë atyre fushatave, pas një evolucioni të supozuar, pas ngritjes së nivelit të argumentimit sot në truallin e vendit tonë, të shpërthejnë si kërpudhat teoritë e posterave dhe logove spray.
Nuk mund të kuptohet si këta njerëz, përfshirë këtu miq të mitë personalë që i shoh majë mureve duke buzëqeshur, marrin guximin të krijojnë këtë dhunë vizuale për qytetarin, duke e mësyrë egër, duke e persekutuar ngado që kthehet e rotullohet, me postera. Me parrulla klishe që të nxisin brenda një reagim të menjëhershëm kundërshtie.
Në sforcimin ekonomik që po kalon vendi, një fushatë e kujtdo subjekti politik në kohët e sotme, teorikisht duhet të ishte e izoluar, ndoshta me një pakt ndërmjet tërë grupeve politike, në takime me njerëzit, dhe me debate televizive e reklama elektorale nëpër billboard e hapësirat e përcaktuara për këtë punë.
Kush është i interesuar, dhe në këtë formë interesi padyshim rritet për të dëgjuar, hap televizorin, apo shkon në takimet përkatëse. Një fushatë e përkorë duhej, modeste, serioze.
Të tregonte vërtet që këto subjekte që pretendojnë ndryshim ose çfarëdo propozimi tjetër që pritet të përmirësojë cilësinë e jetës së këtij vendi, kuptojnë dhe respektojnë gjëndjen e këtij populli të sfilitur, dhe nuk abuzojnë.
Jo! Askush nuk u soll kështu. Plasën mitingjet, euforia. Organizime me dhjetra mijë njerëz nëpër sheshe, një luks i rrallë për një vend të kapitur.
Dhe sikur të mos mjaftonte ky vrull euforik shkëlqyes, sikur të mos mjaftonte rrëmuja elektorale si të ishim një vend i fshehur thellë në mes të xhunglës Amazonike ku drejtuesit rrahin gjokset duke bërtitur kush më shumë, sikur mos të stërmundonte kjo mendjet e veshët e sytë e njerëzve çdo ditë për dy muaj, vijne në fund dhe POSTERËT.
Djemtë e mirë, burrat e zot, gratë heroina të posterave. Tregëtarët që fërkojnë duart për vinovilin e letrën adezive akoma në 2013, dhe këta njerëz që e theksoj, guxojnë të dhunojnë psikologjinë tonë, hapësirat publike, e muret private me fytyrat e tyre pretenduese.
Kush do ti heqë pas fushate këto figura? Kush do kruajë vinovilin? Kush do lyejë muret e qyteteve? A e dinë këta legjistlatorë të supozuar që kjo quhet dëmtim i pronës së përbashkët qytetëse apo fshatëse? A ka ligj për këta ligjshkrues që të denojë dëmtimin e hapësirave publike? A e njohin ata këtë ligj?
Kushtetuta e Republikës së Shqipërisë, Pjesa e parë, Parime themelore, Neni 11- pika 2. “Prona private dhe publike mbrohen njëlloj me ligj.”
Këtu shkelet kushtetuta me spray e penel ngjites ne dore e askush nuk çan kokë.
Dhe po këta njerëz nesër pretendojnë të jenë korrektë e krijues, kur s’dinë të kujdesen as për atë që është krijuar tashmë? Këta që s’kanë sensin e ruajtjes së qytetarisë?
Mbyllja mbetet një pyetje pa përgjigje të saktë. A është biografia jonë sociale e kënduar kësisoj, akoma  sot, me fotofyell?