Kolona ime mban një emër bizarr. Në dukje, të largon nga letërsia; në pamje të parë të vjen si ëndrra çmendurake e një të pijetari që dëgjon rock. Dhe në rastin tim, ti do mendosh që di diçka mbi subjektin tashmë. Që deliri shkon aq sa shkrimtari të vetëquhet rockstar. E gati-gati, nuk habitesh. Nga unë pritet kjo.
Por, e ke kryekëput gabim.
Ky është shkrimi i parë i një serie shkrimesh që kanë të bëjnë me letërsinë, muzikën, pikturën, artin figurativ dhe me artin në përgjithësi. Mbi të gjitha, me artin e jetës. Sepse letërsinë dhe çdo formë tjetër arti duhet t’i shohësh jo si krijesa empirike që rrinë e mbretërojnë të shmangura diku anësh duke ndriçuar e kundruar, por tashmë në ndërveprim dhe me lidhjet e forta që kanë me jetën. Por jo vetem kaq. Kur të mundem, ruaju se do të të godas në stomak. Do jem i vëmendshëm ndaj sjelljeve jo humane, ndaj sjelljeve të trasha, të shtyra për së thelli nga injoranca e fshehtë. Ajo tinzarja, më e keqja. Sidoqoftë, kurrsesi kjo kolonë nuk mbart ndonjë mision didaktik. Gjithçka që unë do shkruaj, ka të bëjë vetëm dhe vetëm me mendjen e jetën time. Nëse gjen rezonancë me të, shumë mirë; nëse nuk gjen, do të të godas në stomak. Bëj shaka. Nuk do të ndodhë asgjë. Jeta do vazhdojë njësoj, për mua dhe për ty.
1.
Rock nuk është muzikë. Rock është një mënyrë të qeni. Nuk ka të bëjë vetëm me kitarën dhe skenën. Rock është Mozart. Rock është Paganini, Bethoven është hardrock, Ëagner gjithashtu. Rock është Skënderbeu, Vladi, Hamzai, Vranai; rock është Muhamedi, Jeshua. Dhe sigurisht ai, unë këmbëngul që është rockstari i parë në histori, Aleksandri. Rock është Rimbaud, Picasso; psychedelic rock është Duchamp, progressive rock është Borgues, Dali; rock është Maradona, Paul Scolles, Muhamad Ali, Mike Tyson e Tyson Fury, Rossi, Montoya, Nietzsche, Zizek, Petterson, Mishima, Derrida, Barthes, e kështu me radhë lojen mund ta vazhdojmë pafund. Rock është ajo gjendja kur ti shkund gjërat. Është një emocion që varion nga nota më akute e zgjatur në kitarën e Eddie Van Halen, drejt te Banksy; nga Elvis Presley, deri te akti yt personal i “dont give a fuck”, kur punët midis teje dhe botës kanë kontradikta. Rock është nga Miles Davis, deri tek grindjet me prindërit, rock është të kesh një qëndrim politik, rock është t’i bindesh emocioneve të tua më të vërteta, atyre që burojnë drejt e nga gurra. Rock është të shkosh kundër, e të shkosh fort.
Diku në një film, dikush thotë: Kur bota pas luftës së ardhme bërthamore të kthehet prapë te shpellat dhe çomanget e drurit, njerëzit, në darkën e errët e të frikshme, do mblidhen në formë rrethi qark zjarrit, e dikush do nisë të tregojë histori, e dikush tjetër do t’i bjerë lëkurës së tendosur të kafshës, që tingujt kumbonjës së saj të trembin kafshët e egra dhe të thërrasin sinjerëzit e tjerë larg. Dhe ky do jetë sërish, momenti kur njerëzit rishpikin rock-un.
2.
Mbi tokë, këto 100 vitet e fundit kanë kaluar shumë lloje brezash. Breza luftash, breza paqeje, breza të humbur, breza boom-i, breza të alienizuar, breza të paqëllimtë, breza x, breza y, breza të kundërkulturës, breza lulesh…
Në epokën ku jetojmë, nuk kemi më refereca kulturore, as referenca morale, as referenca amorale, as artistike; tashmë pas goditjes së pandemisë, as referenca të mirëfillta shkencore. Endemi kuturu, pa sisteme vlerash, pa luftë antivlerash, pa përballje kulturore, pa vlera të mirëfillta, pa ndarje të së mirës e së keqes; në ecim në ditët tona pa ditur asgjë tashmë, një brez në fazën më të keqe të kurbës “unë di një gjë, që s’di asgjë”. Në epokën e pafundësisë së informacionit, rrjeteve sociale, bombardimit të kornesë me imazhe, korteksit me budallëqe pa fund e gjëra e kuriozitete e ngjarje të rralla që s’do kishim kurrë mundësi t’i mësonim në një epokë tjetër, sasia e pamasë e informacionit që na bombardohet me vullnetin tonë të plotë çdo ditë, ne ecim më në terr se kurrë, me kuturu se asnjëherë, pa ditur ku shkojmë, pa qëllime, veç atij të të bërit lekë me çdo kusht. Dhe sot, më shumë se kurrë ne jemi pa fjalë, pa mendje, pa lekë, me shumë “pa”, e me shumë pak “me”.
Këtë lloj epoke, brezin tim, brezin tënd, unë e quaj Brezi i Rrëmujës. E kam ndërtuar një roman të tërë, “Histori e shkurtër e Rrëmujës” si udhëtim, duke kërkuar më së pari për veten time sistemet e referimit, e pak qartësi në këtë rrëmujë. Qartësinë nuk e gjeta, por gjeta të paktën dëshirën për të bërë përpara me fener në dorë mes kësaj rrëmuje. Dhe këtë udhëtim dua ta ndaj me ty e me këdo nga ju, brezi i Rrëmujës. Bëhemi bashkë, kalojmë më mirë, edhe pse me shumë mundësi nuk do arrijmë kund, rruga do jetë një festë.
