Copeza Netesh Me Bryme E Pluhur Fshesash

Po po… rruge me bryme qe sapo kane filluar te shkelqejne, dhe pluhur fshesash… ngrihet tere shtellunga e te mbush syte, gojen, floket dhe betonon qejfin a mbufatjen e hirte te darkes durrake… bashke me brymen… dimrave….
Jane te tmerrshme pastrueset e nates, me fshesat e shkujdesura te xunkthit, qe bejne nje pune poetike, ate te fshirjes se rrugeve te qytetit, edhe ato nen brymen e nates pas12tore, dhe trystnive orgjiake te pergjegjesve te tyre komunale, ato mbushin netet e mia te heshtura me pakez njerezi, pastrueset e shkreta kokeulura, qe edhe pse kemi krijuar idene e nje shkerdhimi masiv per to, jane shume me te virtytshme se sa mendojme… (per ate cka nenkupton primitiviteti humanoid me shkerdhim dhe virtyt)
Nen ritmin primordial te ketyre fshesave, nen brymen e pas12tes, nen nje qetesi gjumendjellese, sekrete, atehere kur tere qyteti fle ne gjume te dyte, njerezit mbeshtjelle neper batanije e jorgane, gati gjithmone ne dimer, pasi eshte futur brenda njeriu I fundit ditor, mbaron jeta e dites, dhe rreshket embel, tinez, si pa kuptuar, napa e nates.
Dritat e kuqe ndricojne qytetin, duke i lene vend nderi e respekti tere frike e mister skutave me hije, rrugicave te pashkelura, cepave me aroma afshi e ndukje ciftesh… kudo shkretetire… me pelqen te shkruaj naten, per naten, ngjarjet qe me ndodhin mua keto ore….

Histori cigaresh…

Nje nga cigaret e mia te para desh me mori jeten… me shpejt se cdo faktor kancerogjen cigaresh…
Diku te 13 vjecet, ne momentet e mia te ndjeshmerise se tejskajshme, darkave te vetmuara, ne mendime per nje vajze qe ta doja, apo qe e doja, mu pi nje cigare.
Me shume se faktor meditimi, asokohe cigarja me hiqte dashurine nga mendja me pak momente nga emocioni zemerperpelites I trasgresives po kush e kuptonte?
Duke nxituar mora nje nga paketa e gjyshes, dhe dola ne ballkon tere frike, duke kthyer koken mbi 100 here nga dera se mos babai zgjohej e me gjente duke tymosur….
Kujdes zhurmen e cakmakut… dhe nisa te thithja cigaren, heren e pare me qejf te madh, e heret e tjera duke nxituar te kryeja detyrimin... te pija nje cigare.
Sasine duhanit qe pihet per 5 – 7 min. une e mbarova per 2, duke e thithur tere vrull deri ne filter, shpejt, se mos babai…
Dal ne ballkon tere kujdes se mos lag corapet nga uji qe la shiu, duke ecur ne maje te gishtave, zgjatem per te pare poshte ku do hedh bishtin qe te nesermen mos ta dalloje njeri qe ketu siper pihet duhan naten etc etc me mendime femijesh te kujdesshem, kur…
Mendja ime u rrotullua ne formen e syve qe pane mbrapsht… brenda kokes ndjeva nje turbullire te madhe, dhe kafka e tendosur me peshoi aq shume, kokeposhte, duke tentuar te takohej me asfaltin e rruges poshte… nuk di c’ force, mbase u jam dashur dhe ca ketu ne toke, me coi te ngulja gishtat ne brazdat e murit te ballkonit … fitova nje fare ekuilibri sigurues qe nuk do perfundoja poshte kater kateve, dhe pastaj grumbullova force mjaftueshem, apriori mendjes time vazhdimisht rotulluese, u shtyva fort, duart trajtonin trupin si te ishte peshe angari, dhe rashe plasur ne tapetin e dhomes se ndenjies duke u perpelitur…
detyrimisht, po te mos marresh ajer per 2 min, per me teper ne vend te tij te thithesh CO2 e nikotine, shtoji ketu levizjet e shpejta, te papritura, hetuese, truri domosdo nuk furnizohet me oksigjen, dhe kalon ne gjendje asfiksie…. Po kjo nuk eshte histori vlerash mjekesore por, ngjarjesh qe zhvillohet naten, nen bryme, zhurmat e fshesave qe arrijne embel ne kat te katert… histori rebelimi e kaloresie jeterrezikuese dashurore me breke te lagura naten… patjeter nga dashuria…

nje nate tjeter fare pa hene, nate vere pas shume vitesh, me vetesigurine e atij qe “ca ke o vlla, me pihet, e pi…” dola ne ballkon, me cigaren ne dore, ndeza cakmakun fort, qe zhurma karakteristike e tij, , ne mes te qetesise te pas12es, te degjohej qarte e te protestonte ne menyre frontale ne veshet e prinderve qe me kishin merzitur…
thithja cigaren dhe isha shume mire… shume I forte… shume I zgjuar..
mendimet e mia sapo kishin konkluduar qe Noeja I arkes ishte alien, dhe varka ishte forme kolonizimi e ardhur nga nje planet tjeter ne epoken e tokes mbuluar nga ujrat, dhe qe kishte pritur te dilte ndonje cep toke per te krijuar familjen e tij njerez kafsherore, por njerezit, te shkretet njerez I kishin bere historite lemsh dhe ishin ngaterruar… memorie e dobet gjate mijevjecareve…
cigarja arriti te kulmi i saj, filtri, (na lejohet te perdorim ndonje metafore here pas here, e bukur kjo e? kulmi I cigares, filtri…)
cohem ta hedh nga ballkoni, tere nerv e deshire per t’ia flakur ndonje makine siper…
nje lakuriq nate po bente ca levizje rrethore shume te cuditshme, duke iu afruar perhere e me teper ballkonit…
lidhja qe I beri mendja ime skemave te mundshme e coi mendimin deri te miku im I ngushte e te frika e tij patologjike nga lakuriqet e nates te cilet sipas tij do I kapeshin neper floke e do I nxirrnin syte… e vura bishtin e cigares midis gishtave duke ruajtur lakuriqin e nates te xhiroja e tij e rradhes afer ballkonit, do ta trembja, valet e tij do kapnin nje objekt qe levizte drejt tij dhe ai detyrimisht do nderronte orientim…
he, ju prisni tani t’ju them qe, duke pritur lakuriqin te afrohej mu dogjen gishtat dhe hodha cigaren?
Jo!
Une hodha cigaren mu ne mes te shpines se lakuriqit te nates, koka e kuqe e saj kerceu, dhe prushi I ngeli ne kurriz, e lakuriqi I shkrete u perpelit e rrukulleps derisa (kuptohet, kjo eshte nje histori e pak sekondave) shpetoi nga prushi I ndezur e iku si torollak andej ketej duke u perplasur… larg….
Une ngela si buf. Mundesite qe kjo te ndodhte ishin 1 ne 1 miliard, dhe kjo kishte ndodhur… kush do ta besonte?
Joo! Kjo ishte shenje! pashe yjet. Pa dyshim, Noeja kishte qene alien, kjo ishte shenje e universit… nese mundohesha pak ta lexoja skemen universale, me thoshte pikerisht kete… Noeja ka qene alien…


Hah! Qejfi I madh I rroges me shtyu te hapja nje alamet hapi tere gezim per tu futur sa me shpejt ne shtepi … sapo hyra ne hyrjen e pallatit tim, dhe pse I vdekur nga puna… isha me leke… sa te shijon xhepi i rende… e kush nuk ngordh e shkrihet nen ate ndjesi? Ishte shume vone ndaj asgje te mire nuk bleva per ca cuar ne shtepi…
Keshtu, kisha hapur hapin une, kur… gati shkela macen qe me kishte zene rrugen.
Po kjo? Macja rrinte tere hije te rende, tere vendosmeri, tere ftohtesi, mu perballe shputes se kembes time. As qe levizi fare. As u tremb.. as u kreshperua… aq sa mendova se ishte e verber…
Mjau! Tha ajo.
Epo kjo, thashe duke terhequr kemben. Duhet te mesojme te flasim dhe macshe tani neve? Ca do moj?
Mjau! Dhe lepiu buzet… ahaaa… do te haje… po une moj mace po vdes per te ngrene per vete… c’te te jap une ty te hash?
Mjau! Ku donte te dinte macja? Rrinte e me shihte ne kokerr te syrit, a thua se ishte femija im I jashteligjshem te cilit nuk I jepja mjaftueshem para… para…
C’ti jepja une maces? Dora qe ne shenje serioziteti ndaj kokederresise se maces u fut ne xhep, preku parate…
Une kisha xhepin plot me para.. po maces s’kisha c’ti jepja te hante… dmth, mund ti jepja te hante parate…
Ajo I mori ere nje 2000 lekeshi te vjeter, mjau! Nje te tundur bishtin dhe dy sekonda, kur u cua e iku tere tangerllek …
Ca dreqin donte ajo mace e qelbur? Une shkova si anormal e I hodha leke… nese ishte aq e uritur te hante leket… apo leket nuk haen ne asnje rast? Apo …
hahaha… ka dashur me shume se aq ndoshta…


Mbreme po ecja vetem, rrugeve, naten, gjithmone pas 12… mbeshtjelle deri ne veshe me xhaketen e lekures…
kepucet e mia me sholle kercisnin neper pllakat e trotuarit duke bere nje zhurme monotone dhe acaruese deri dhe per veshet e mi…
Gjithmone duke ecur neper rrugen e erret, ku ndodhin tere cudirat e neteve te mia, isha afer deres se shtepise kur…
Perballe meje, ne lartesine e gjoksit po me vinte nje flutur nate. Ndalova. E pashe. Ndali dhe ajo duke perplasur krahet … Avujt e bardhe te frymes time I binin mbi flatra… kundershtonin zezesine e saj… Flutura e nates…e erret, hukatese erdhi perqark meje… erdha perqark saj… me pa ne sy, nuhati dicka ne gushen time,
Ah jo! Vazhduam secili rrugen e tij. Kete te vdekur nuk e njoh, nuk eshte i imi…



Mbreme naten, nje tjeter mbreme naten, po kthehesha ne shtepi. Mos duhet te them ne mengjes? Ishte ora 2. Sidoqofte ishte erresire. Dhjetor… rruga e lagur nga shiu, po qielli plot yje, nuk kishte pike reje ne horizont, ne qiell I paster pranvere ne te ftohtet e dimrit…
Tere rruga e erret ishte e ndricuar, pavaresisht erresires se cuditshme qe ajo fsheh ne gjirin e saj…
Ec, ec, ec kur… neper heshtjen ku tashme nuk ndihej as dhe nje mace a qen rrugac, degjoj, qarte, shkoqur, paster, me paster se kurre… kengen e nje bilbili…
Bilbil? Cmenduri e tepruar dhe per kete rruge te cmendur… e pamundur… do jete ne nje kafaz qe e kane harruar ne ndonej ballkon, - mendova.
Bilbili kendoi prape. Po e njejta kenge. Ca do te thote? Ca thua more bilbil? A je ne tru? U afrova andej nga vinte kenga … nga nje peme nga ato si kthetra shtrigash nen driten e yjeve… c’ne bilbili aty? Nuk u trembej kthetrave te pemes? Bah! Ndalova pa marre as fryme se mos e trembja. Kaluan ca sekonda e vec kur t’ja jape prape bilbili po te njejtes kenge… shih une ta dalloja, hic! Nuk behej fjale, shih mos dalloja lecizje.. fare…
I fus nje shqelm trungut te pemes dhe… ja, zogu I lajthitur ben nje te fluturuar qorrazi, si dreqin fluturoi naten, dhe kerceu ne nje peme treter. Dhe pse ndryshoi pema, asnje note nuk levizi ne kengen e tij.. e pse duhej ne fund te fundit? Vazhdova rrugen per ne shtepi… kjo rruge eshte shmangie…
Sa mund te jem shmangur une nga mendja normale duke kaluar ketu cdo nate?
Do studiohet ndonjehere kjo rruge, do behen ndonjehere pelegriazhe te kjo ruge per te shmangur mendimet normale?
U futa ne hyrje me mendimin se asgje tashme nuk mund te me habiste.
Gabim… sigurisht qe u habita dy net me pas, kur degjova kenge dopio… dhe pashe dy bilbila duke fluturuar, tashme jo si te torrollepsur neper asfalt e mbi pemet kthetra te rruges se erret…