Atentati

Atë ditë te hene ne mengjes u zgjua heret. Ne te vertete u cua heret, sepse nuk kishte fjetur tere naten. Ishte menduar gjate. Dhe ishte perpjekur te ishte sa me I ftohte ne gjykim. Ne fund e vendosi. Kerceu nga shtrati tere gjalleri, lau syte e mbufatur. Vuri re me kenaqsi se c’lehtesi dhe force ndjente njeriu qe sapo kishte zgjidhur nje problem ne mendjen e tij. Keshtu duhet te ndjehet nje matematicien qe verteton nje teori, - mendoi. U rrua me nxitim, aq sa u pre ne dy vende. U vesh me te shpejte, mori canten qe kishte rreth tre jave qe e priste aty, ne vendin e sigurte ne dollap dhe doli nga shtepia.
Ishte shume heret dhe rruget ishin te shkreta. Ashtu sic e kishte menduar. Capat trokisnin me zhurme te thate dhe nje ndjenje gezimi e pershkoi. Per nje moment iu duk vetja makaber, por e hodhi poshte ate mendim dhe shijoi ndjenjen e re, ngazellimin!
Ishte nisur me një qëllim te caktuar. E kishte vendosur.
Ate dite do te bente nje vrasje! Do të vriste, me plot bindje… drejtorin!
Dy plumba. Ne fillim një në zemer. Tjetrin, patjeter në lule të ballit.(ëmbëlsira për në fund) Dhe pastaj, me eksplozivin, (kishte mbushur cantën me eksploziv) do të hidhte ne erë …ndërmarjen ku punonte, fabrikën e kompiuterëve!
Shume nga ju mund te thone se ky qenka I çekuilibruar. Pse u dashka bere diçka te tille? Per me teper duke ditur pasojat e hidhura, te vdekur te pafajshem, akuza, gjyqe, denim maksimal, vuajtje pa fund, gjithmone duke menduar se ligji per denim kapital nuk eshte ne fuqi!
Po, sepse ai, drejtori i famshëm I fabrikes se famshme, e pushoi nga puna. Se ai nuk i pergjigjej punës së ekonomistit te ndermarjes. Ne te vertete ai nuk I pershtatej asnje pune. Se nuk ishte asnjehere I perqendruar ne detyren e tij. Me shume I mbante syte ne tavan se ne ekranin e kompiuterit. Se gjoja puna e tij na qenka shume delikate. Nje gabim, edhe me I vogli, kushtonte shume, miliona! E ai bëka shume gabime ne bilance. Drejtori nuk donte të falimentonte biznesi, e as të pushohej nga puna per shkak të tij. E kishte thirrur ne zyre, kishte dhene urdher ne arke per te bere likuidimin e tij, dhe I kishte thene pa nje pa dy qe menjehere duhej te largohej se ne ate kompani nuk kishin nevoje per njerez te papergjegjshem.
Por, a mund, një njeri si ai, të merrej me llogari të thjeshta? Ai ishte artist! artist shumëplanesh! Jo kurrë!
Por fajin ne te vertete nuk e kishte as drejtori, as njeri tjeter. E dinte shume mire ai se kush e kishte fajin! Mallkuar qofshin prindërit e tij që e kishin detyruar të vazhdonte studimet per ekonomist. E kë pa? Atë që shkruante poezi që në moshën tetëvjecare. Dhe ne rregull. Ai e kishte mbaruar ate shkollë. Po ata pretendonin që ai të punonte. Të nxirrte bukën e gojës me ato llogaritë matematike ekonomike e ndyra pa pikë ndjenje!
Prapë dakort. Ai punoi. Fitoi per të jetuar. Hante. Pinte. Por nuk ndihej i ushqyer. Ndihej vetem i … i vdekur! Dhe punen e tij e urrente. Dhe te mendoje se e kishte mbaruar shkollën me nje mesatare maksimale! Dhe kompiuterët i urrente! Dhe të mendoje se me to ishte rritur e ushqyer. Po! Babai i tij merrej me riparimin e atyre sendeve. Te vetmet pa asnjë grimë poezie! Dhe tani ishte mbushur kupa. Nuk duronte dot me. Terë jeten mund të ta jepte natyra. Boll që të ktheheshe ne gjirin e saj! Dhe ajo t’a shperblente me c’të doje ti. Dhe ti do të jetoje. Po keshtu? Keshtu jo. Nuk shtyhej. Ai do të hidhte në erë fabriken .Të pakten zhdukte një nenë kompiuteresh! Të atyre sendeve qëi urrente aq shumë!
Të atyre sendeve sintetike, të rreme, pa farë ndjenje!
Por, nuk ishte poezia, që atyre u mungonte, arsyeja e vetme per t’i eleminuar!
Natyra krijonte. Natyra lindte. Artisti krijonte. Poezia lindte. Natyra dhe lirika i jepnin jetë njeriut. Krijonin njeriun! Mirepo…Ketë detyre, ketë
mision të shenjtë që i perkiste vetem natyres dhe poetit po e fitonte dhe kompiuteri! Eksperimentet e fundit biologjike, gjenetike molekulare dhe elektronike po jepnin rezultatet e tyre.
Te punonte per gjallimin e sendeve sintetike qe po zevendesonin frymen tek njerezit, dhe ne fund ta pushonin nga puna sikur po perzinin ndonje qen rrugesh te gjendur gabimisht aty? Jo! Kurre s’do ta lejonte kete. Ai do të jepte kontributin e tij në triumfin e natyres! Dhe te ndjenjës! Kompiuteret, elektronika, inteligjenca artificiale, po zhvilloheshin. Kishte nje lloj evolucioni. Madje, evolucioni ishte I vertete dhe mahnites ne ecjen e tij ne kohe. Dhjete milione here me shpejt se ai I njeriut! Pritej qe pas 50 vjetesh te krijohej truri I pare elektronik me kapacitetin e trurit njerezor! Ndoshta, ne te ardhmen, njerezit do te mundnin dhe te vendosnin transferimin e trurit te tyre ne nje makineri mekano elektronike. Ndoshta arrihej te transferohej vetem memoria nga nje tru ne tjetrin! Ndoshta makinat ne rrjedhen e evolucionit madheshtor dhe tmerrues te tyre…ndoshta nje dite… ngriheshin mbi njeriun! Mbi krijuesin! Ndoshta na skllaverojne! Ndoshta na zhdukin! Na zevendesojne!
Nje gjenerate e re mbi toke! Gjenerata e makinave! Do te shkaterronte gjeneraten e njerezve, te krijuesve te tyre! Mos ndoshta… zoti vete e kishte sajuar tere kete situate te shtrire ne kohe. E kishte sajuar per tu hakmarre! Per tu treguar bijve te tij, njerezve se c’do te thoshte te perbuzeshe, mohoeshe, vriteshe, harroheshe nga pjella jote! Ne ate cast rrjedha e mendimeve te tij u nderpre nga nje sens faji. U ndje fajtor per ateizmin e tij, per egzistencializmin e tij heretik. Ndoshta ai atje lart ; mendoi – do te me fale. Subconsienca ime me duket se ndjehet me prane hyjnores! Ngazellimi I mengjesit e beri ti shpejtonte hapat duke goditur me fort pllakat e trotuarit. Me kete qe do bej shpresoj qe te me fale nese egziston - mendoi. Dhe menjehere e goditi nje kundermendim. Sapo kishte bere perseri herezi. Dhe tani do te kryej vepren time te pendimit ndaj tij! Ai do të vriste drejtorin e ndyrë që jetonte mbi shpirtin e ndyrë të parase. Dhe pastaj do te sodiste tymin dhe flaket qe do bucisnin ndermarjen dhe fabriken qe ishin ne te njejten ndertese. Te tere do te mendojne se ky eshte akt terrorist. Te shkretet! Ata do te gabojne! Nuk ishte akt terrorizmi. Ishte veprim I kryer nga vetem nje njeri: ai vete! Po ne vetvete ishte lufte e shenjte! Ky ishte Jihad I vertete!
Kompiuteri po lindte njeriun!!!