Skica e Duarve (Lirika e udhëtimit)

 Ky që po shkruaj tani është një udhëtim magjik. Lirika e tij ngjitet lart si pema e jetës, e nëse pret, do mbijë poshtë mijra filiza të rinj, një pyll të tërë. Do doja ta lexoje tani, por nuk dua të shkëpusësh sytë nga ai, dhe të hutohesh në gërma të kota.
Ju nuk flisni. Ai shikon para, ndersa të ndjek me cep të syrit që ti e sheh.
Në buzët e tua të kuqe të plota shtrihet një buzëqeshje qetësie e paqtë. Dhe njëheri, dëshirë e njomë, djegëse.
Nga buzët e tua, pluskon si ishull i izoluar cepit të buzëve të tij, buzëqeshja simotër. Ai kthen kokën dhe të sheh ty në një vështrim pa përkthim. Ai vështrim çelës që vetëm ti e njeh, depërton nëpër qeliza thellë teje, fle aty, e zgjohet epshor, për të dalë drejt tij nga sytë e tu vezullues.
Është e vërtetë, si kjo rrugë, si shpejtësia, si asfalti, si retë lart, si dielli, si uji që gëlltitët pak më parë, si çanta jote, fundi yt, getat e tua. Është e vërtetë që ai hyn në ty përmes vështrimit, e ti zhytesh në të përmes vështrimit. E kjo buzëqeshja është e vetmja gjë që keni për të thënë këtë moment. Ndërsa qetësia diellverdhë e bargjelbër ju përkëdhel shpatullat e bulat e veshëve.
Makina ecën drejt, e ky udhëtim nuk do fare të mbarojë. Kështu, si krijesë më vete. As kur të arrini aty ku jeni nisur, as kur të ktheheni në përditët tuaja.
Patetizmi, egoizmi, grindjet, djallëzitë, goditjet e ulta, ngadhënjimet e fshehta, atë share të energjisë me njerëz të tjerë, vetëm për ti ikur imazhit fatal të tjetrit. Imazhit që këndi i ditës dhe diellit, herë e bën të duket burg, e herë shtrat ajror ku ti prehesh e qetë. Të dy e dini, dini mirë gjithçka. Që përkatësia kimike ju kushton shtrenjtë, shumë shtrenjtë. Që vjen momenti që nuk doni t’i shihni bojën njëri-tjetrit. Ai urren endjen tënde nëpër vende e njerëz, e ti urren kur ai kthehet në krokodil, pa krahë e pa shpëtim të të hajë ty, e ti e trembur do ti nxjerrësh sytë. Dhe ti je aq e fortë sa nuk thyhesh kurrë, dhe ai ngrihet sërish si vigan e thyen koka... dhe nguleni në tokë, të lehtësuar që shpëtuat nga gremina, deri kur si luledielli kërkoheni sërish drejt njëri tjetrit, duke hedhur e lidhur rrënjë mes greminës tuaj të sapohapur. Dhe shihni sërish që keni të njëjtën fytyrë.  Dhe ndiheni të gëzuar se është bukur ta vërtetosh këtë herë pas here. Ndjeni se keni ende plot shpirtra për të djegur për ushqimin e kësaj lemniskate, si dy mace të lashta panteoni Egjiptian.
Kjo është një lirikë udhëtare, më e prekshme se mishi, që nuk ia ndjen fare për prozën e betonit dhe përditës. Rruga para jush gjarpëron, dita nxiton në të kundërt, njerëzit nxitojnë, milingonizojnë, ndërsa ju pushoni e preheni. Në këtë ditë të zakonshme milingonash.
Ai me dorën e timonit, hap xhamat. Ajri i fortë futet brenda makinës bashkë me aromat e pranverës, të fluturon flokët ty. Ti i mban dorën e djathtë të shtrënguar, ndërsa buzëqesh me veten.
Ai shkëput dorën nga ty, dhe e çon te timoni. Ti trembesh, të ngjan sikur Moisiu sapo hapi detin e Kuq mes teje dhe tij, ndërsa ai papritur, i shpëton vigjilencës tënde prej kunadheje, e fundos gishtat e tij mes kofshëve të tua. Të pickon fort, aq sa ti klidh dhe e qëllon me tërë fuqinë, duke u spërdredhur mbi dorën e tij me tërë peshën e trupit. Ai të lëshon ndërsa qeshni të dy, të çmendur. Kjo e qeshur është ujvara që ju shpie mbi re. Ndaj ky udhëtim do zgjasë pa fund.   
Ti sigurisht nuk mund të mbetesh pas tij. Ndaj shiheni në sy, gjithmonë. Zgjat dorën tërë autoritet diktatorial, dhe në një blitzkrieg u vë flakën Holandes, Belgjikës e Luksemburgut të tij. Kontrolli i tij është në fije të perit. Skuqet, faqet që avullojnë, sytë që xixëllojnë drejt teje, buzëqesh dinakërisht, dhe flaka merr edhe patentën e tij, ndërsa heq duart nga timoni dhe i hedh drejt, i shtrëngon rreth belit tënd. Duke ngarkuar me ato duar, në bel, jetën, tërë jetët, në një bast të sigurt, në një lule të vetme.
Vini në vete të dy, aq sa ai kthehet te timoni, por jo dora e tij e djathtë, e tëra tashmë nën zotërimin tënd të butë e të lagësht. ti lëshoh në ajrin sekret të kabinës një rënkim të lehtë.
Dhe në sekondë, paturpësisht duke qeshur, skandalozisht me shpejtësi, u kaloni në sy, nën tabelën e ngritur, nën fytyrat e mpiksura, patrullës së policisë. Dhe i lini pas, ndërsa shtrëngoni sy, duar, e kofshë mes jush. Ata piqen aty në diell, i rreh era, pluhuri i makinave, rrogat e vonuara, shakatë banale, mizoria e njerëzve, së cilës i kthehen me më shumë mizori. Por në të vërtetë, i prek, i lëndon thellë vetëm pamja e juaj brenda në makinë. Tërë njerëzit i vret, nga të moskuptuarit, nga dëshirat e pamundura, nga zgjatjet boshe, të pamundura të duarve të botës. Ndaj shshsht!  
Ky udhëtim, ky moment, drejtëzat që zgjaten nga qëndrat tuaja, që zgjaten pafund drejt pikës improper…
Gjaku pulson duke çuar oksigjenin e pastër, jetë kudo. Nuk ka rëndësi fjala, biseda, vetëdija jote, e tij. S’ka pikë rëndësie bota. Rregullat. Të këqijat e tua. Të tijat. As karriera, të nxënit, të krijuarit. pushteti, fama, paraja, krenaria, koha, rreziku, njerëzia, librat, miqtë, muzika, egoja. As në është ditë apo natë. S’ka rëndësi në bie shi a ka diell jashtë syve tuaj që fiksojnë tjetrin.
Ti lëviz kokën, duke parë drejt rrugën. Sytë e tu gjysëm të mbyllur, buzët gjysëm të hapura, solemniteti yt dhe i tiji, bashkë, ky seriozitet, kjo sekondë ku ti dhe ai jeni nga e njëjta lëndë.
Kjo bërthamë është unike. Sepse sytë, këto buzë që këndojnë brendinë, dhe duart tuaja të lidhura, janë vendi. Kisha. Xhamia. Atdheu. Gjithë çka ndodhur më parë, ka vaditur e përgatitur pikërisht këtë moment.
E ky moment, e pabesueshme si ndikon, modifikon tingullin, realitetet, ngjarjet, se si mbulon me një dritë të bardhë përfshirëse, lëbyrëse, gjithçka të botëve tuaja, e bën që të tëra që vijnë më pas, të marrin formë të rregullt. Marrin kuptim real e konkret. Aurat tuaja shpërhapen e rregullojnë rendin e ngjarjeve të kaluara e të ardhme, si sahat. Dhe përgatisin udhëtimin më tej…
Dhe makina nxiton ku rruga e çon. E nuk ka rëndësi në do arrini diku tani, pas shumë vitesh, apo kurrë. Ky udhëtim nuk mbaron. E duart tuaja, të njëjta deri në pamundësi, shtrëngohen, derisa pëllëmbët djersiten, e dridhjet ju bëjnë të…
Dhe s’kam thënë vërtet asgjë.