Skica e rastësisë - Que Sera, sera

 

- Duhet dashuri, shumë dashuri, tha.
- Joo! Dëgjomë mua, - tha ajo. – duhet shumë seks, shumë egoizëm, shumë ambicie, shumë të qeshura, dhe pak dashuri. Shumë pak.
- E ke tmerrsisht gabim! Ça ke ti sot? Je me cikël?
- Hahah, jo si mund të jesh kaq skematik? Vërtet jo, por kështu duhet.
- Nuk duhet kështu. Duhet po, shumë dashuri, shumë seks, shumë të qeshura.
- Jo pra, dashuri pak, ose aspak, shumë të qeshura, shumë seks, nga ai plot shpirt, - përsëriti ajo duke qeshur embël e moskokëçarëse. - Nga ai me aromë.
- Dashuri...
- Besomë, do vish një ditë në fjalët e mia. Jo tani, një ditë.
- Ashtu qoftë. - Tha ai i menduar e disi i pezmatuar. - Mbase, ashtu qoftë si të thuash ti. Por jam i sigurt që ia fut kot.
Ikën drejt. Ecën. Rendën. Morën një tren. Morën makinë me qira. Ngatërruan stacion. Humbën biletat. Pinë ujë nga e njëjta shishe e vogël. Ishte pështymë erëmirë. Qeshën. U bënë pis. Restorant tradicional. Mbaruan lekët me një drekë të bollshme. Pa karta krediti. Në mes të humbëtirës së kodrave të gjelbra. Morën një dhomë. Me shtrat tek. Bënë dush me rradhë. Prishën rradhën, ai hyri ndërsa ajo lahej. U lanë bashkë. U fshinë me të njëjtin peshqir. U bë fresk. Ajo veshi dhe bluzën e tij. Ai ndenji me xhaketë e kanotiere duke parë një emision për jugun e Francës. Ajo piu verë nga shishja që kishin vjedhur në dyqan. Pastaj fiku dritën e televizorin prapa shpatullave të tij, ndrësa ai fërkonte barkun.
- Dhe errësira na mbuloi në flake...  - qeshi ajo duke ngulur dhëmbët në zverkun e tij.

Rrugëtimi vazhdoi. Duke qeshur, duke u pezmatuar,mes vështirësish, të qarash të saj në shpatullën e tij, disfatat s’vonuan të vinin, por seksi ishte shumë. Dhe ishte i mirë. Dhe të qeshurat mund të lindnin si flakët e kaltra që panë natën në atë varrezën e vogël, të qeshurat mund të lindnin dhe nga varret.
E qeshën shumë.
- Nuk duhet t’ja marrësh vetes për ters. – Tha ai një moment.
- Ndërsa po rrinin një ditë në breg të detit, ajo priste një telefonatë pune, në ankth, ai po shkërmoqte cigaret e paketës pa ndezur prej muajsh as edhe një, duke gjerbur birrën e ftohtë, duke ngrënë patatine, i menduar mbi një hall që donte bythë, papritur ngriti sytë e pa vajzën. Gruan. E kuptoi diçka. Dhe një buzëqeshje i lindi gjerë e gjatë nga gjoksi në fytyrë.
- E di që kishe të drejtë? Një herë në jetë?
- Çfarë? - Ktheu kokën ajo nga deti drejt tij. Prapa tyre fëshferinin majat e pishave, e dita pas shiut ishte në përfundim.
- Duhet shumë seks, shume të qeshura, shumë qejf, shumë egoizem, e kaq... dashuri asfare. Askund. Kaq! Kjo është! Fare! - Qeshi ai duke u shtrirë gjatë gjerë mbi barin e rrallë nën pisha.
- Kisha të drejte posi! - Tha ajo. Dhe e fiksoi atë shumë gjatë, aty shtrirë me sytë gjysëm mbyllur, krejtësisht i kënaqur.
- Është fantastike. Është vërtet fantastike. Asgjë më shumë. Dashuria është një trapllëk me brirë qurravitës për adoleshentë të këputur nga dega. E një sëmundje patologjike për pleqtë mbi të 50tat, që njohin një 18 vjeçare që i prezanton me boten ku ata nuk bëjnë pjesë. Dashuria është një psikopati e njerëzve që kërkojnë arrati.
- Dhe një kamuflazh i të çmendurve që s’dinë të mjaftohen me veten. Kisha të drejtë, s’duhet më shumë se kaq.
- Absolutisht asgjë tjetër. Si the ti? Shumë seks, shumë të qeshura, shumë egoizëm, paaak, fare pak dashuri. Kjo është jeta.
- Asgjë tjetër. Kaq, dhe vetëm kaq. - U afrua ajo, u shtri pranë tij duke u mbështetur te sqetulla.  - Kaq.
Ata nuk dinin ende.
Ishin dashuruar.