RockRrëmujë 24 - Vezë me kthetra

 



01/11/21


Ky shkrim është një përsiatje, një e folur me veten nga impulset e marra këto dy javë. Dhe do përpiqem të jem sa më koinçiz, meqë më sugjeruan që hapem shumë në silogjizma.

Ndërsa po bisedonim me Rita Petro për krijim, lexim, për sukses e çfarë duhet për sukses letrar dhe artistik në përgjithësi, Rita tha një fjalë që më mbeti: “Nuk mund të kem afër e nuk i toleroj njerëzit që ankohen”. Njerëzit që ankohen janë një fenomen i çuditshëm, një analizë më vete e psikologjisë njerëzore. Kryesisht, në opinion tim, njerëzit që ankohen janë natyra që nuk mbajnë shumë mbi shpatulla. Natyra pretencioze, të llastuara, që presin gjithçka nga bota jashtë tyre.

Sidoqoftë, për të krijuar një entitet artistik, duhet talenti, koha e duhur, vendi i duhur, njerëzit e duhur. Për informacionin e atyre që po lexojnë këtë shkrim, talent ka thuajse çdo njeri në botë. Në çdo kthesë gjen një gjeni. Një barcaletë rrëfen se si shkrimtarët e vdekur debatojnë ashpër se kush mes tyre është më i madhi. Pasi nuk e zgjidhin dot, mblidhen e shkojnë para Zotit. Dhe e pyesin, kush mes tërë shkrimtarëve është më i madhi. Zoti qesh e u tregon një bari plak nën një pemë duke kundruar dhentë e tij mbi lëndinë. Ai është shkrimtari më i mirë nga tërë ç’kanë qënë e ç’do jenë. Shkrimtarët revoltohen, po si, ai me shumë mundësi s’di të shkruajë e lexojë! Po, u thotë Zoti, por sikur të shkruante e lexonte, ai me çka në kokë e në zemër do ishte shkrimtari më i madh.

Talent ka në çdo cep. Vini dhe Conia, dy miq të mitë ishin asokohe futbollistë gjenialë e të pranuar nga të tërë si yje. Yje të lagjes, kalçetos, qytetit. Po më? Edhe njeri edhe tjetri kishin talentin e Messi dhe Ibrahimovic, të dy mund të kapnin majat, të shkëlqenin në botë, e të tërë ne të krenoheshim që këta yje kishin dalë nga lagjia jonë. Të dy vazhduan të luanin deri … sot. Asnjëri nuk shkëlqeu më shumë se rrethet futbolldashëse të qytetit. Dhe gjithmonë, në kokën time, endej e përsillej pyetja, pse Vini dhe Conia nuk u bënë yje futbolli, kur askush nuk e meritonte më shumë se ata? Dhe kjo është një pyetje konstante në çdo kohë në kokën time. Dhe pyetjet vijojnë. Pse ‘Asgjë sikur Dielli’ nuk janë si U2? Ose Bojken Lako nuk është si Trent Reznor? Pse Familja Qena nuk janë si Buena Vista Social Club, apo Into Thin Air nuk janë si Muse, apo pse Qelbanix nuk ishin si Royal Blood, apo të tërë çfarëdoqoftë, sepse nuk është mirë kur krahason muzikantët me njëri tjetrin?

Kur i them Helios, vëllait tim të supertalentuar muzikant, pse nuk tenton të bëhesh perkusionist në New York? Je në vete, – më përgjigjet – këtu në çdo stacion metroje ke njerëz gjenialë më të aftë se Phil Collins apo John Bonham. Dhe në fillim kjo e dhënë të impresionon.

Pastaj pashë më qartë. Së pari veten time, e pastaj gjithçka tjetër. Kur isha ende ëndërrimtar, e ëndërroja për librin tim të parë, askush nuk besonte se kjo gjë ishte serioze përveç meje. Kur botova LUX, për herë të parë, tërë njerëzit lexues u habitën si mundej që unë të prodhoja të tillë material. Kjo sepse unë kisha tjetër profesion. Ndërkohë, unë kurrë nuk e kisha menduar ndryshe, përkundrazi, unë mendoja se bota më detyrohej një përkulje gjunjësh, për talentin tim. Dhe fakti e solli, që kokëfortësia dhe këmbëngulja ime ia dolën.

Njerëz të talentuar ka në çdo cep të botës. Por nuk mjafton të kesh talent. Duhet të kesh këmbëngulje. Aty është çelësi i çdo suksesi. Nuk shkon askund, nëse mendon se bota të detyrohet ty diçka. Bota dhe njerëzit nuk të detyrohen ty asgjë. Ti, nëse di të bësh diçka, bëje, dhe bëje mirë. E pasi ta bësh, puno në atë drejtim pafund. Puno mbi kohën, dhe vendin. Bëhu stalaktit. Një stalaktit nuk ekziston, veçse në sajë të këmbënguljes së miliarda pikave të ujit që ndërtojnë një strukturë minerale mijëvjeçare. Duhet këmbëngulje dhe kohë. Duhet punë.

Ti je një vezë. Nga kjo vezë e rrumbullt mund të presësh gjithçka. Mund të presësh bukë me vezë, vezë e rrahur kremoze, vezë e zier, drejt e në gojën e konsumatorit gllabërues. Ose, nga kjo vezë mund të dalë një bisht, spërdredhës, i një kafshe rrëshqanore, mund të dalin pupla të shpupurisura të një zogu të ndrojtur, ose mund të thyhet cipa e të dalin një palë kthetra, gati për të luftuar, ngjitur, kapur, arritur, vendin e tyre në botë. Ti je një vezë e rrumbullt e brishtë.

Vendos çfarë do të dalë nga cipa e kësaj veze. Diçka e ngrënshme, e shijshme, shteruese, apo diçka që të kap në fyt e s’të lëshon ty dhe brezat që do vijnë. Mos u anko. Mos u viktimizo. Vendos ç’do të dalë nga veza jote, dhe puno.

Shqipëria është terren i vështirë, ndaj shokët e mi nuk ia dolën. Vend i humbur, krejt anësh bote, të tërë ia dalin jashtë këtij vendi. Tërë shqiptarët e suksesshëm janë krijuar jashtë Shqipërie. Por, nuk mjaftojnë justifikimet. Origjina është veza. Vendos çdo të jesh jashtë vezës.