Skica e njeriut në të fundit dhe fillimit

E takova Bonon në një varrim. Në mes të pandemisë, pa maskë, i kërkoi cigare një personi që dukej i sëmurë. Si rri pa maskë xhaxha? – i flas me ton. – nuk është koha për të kërkuar cigare nëpër njerëz.
E di si është puna të keqen xhaxhi jot? – më tha. – nuk më rruhet fare te virusi. Unë jam 85 vjeç, dhe të keqen xhaxhi, nuk e dua jetën. Pse mor xhaxh? – i them i argëtuar. – pse pse! Vetëm pyetje keni. Se nuk më punon më. Kupton? Shoh me sy, dhe vdes çdo ditë.
Më pa me sytë e tij jeshilë të ndezur, e shfryu tymin në drejtim të kurorave të qiparisave. - Le të iki për lesh. S’ kam më kuriozitet, nuk pyes. S’më duhet asgjë mor xhaxh. 
Një moment doja ti tregoja për stimulantët, por duke njohur kuturisjen babëzore të tij e mendova të ngrirë në ndonjë pozitë prej heroi shtrati. Midis vdekjes nga sildenafilet e tadanafilet, dhe vdekjes natyrale, vendosa ta lejoja të jetonte ca me gjatë.
Por s qe e thënë. Ishte hera e fundit që e pashë. Pas dy javësh vdiq nga një vdekje natyrale e paqtë në dhomën e ndenjies pas një dreke të bollshme, mbi divan, dhimbje në gjoks, pak gjak nga goja, rënia e trupit përgjysëm në tapet, dhe Bono pas pak minutash pa gjithçka nga lart, trupin, tryezën e pangritur, pultin e rrëzuar, kembën e rrëzuar, kokën e rrëzuar, dhe aq. Nga aty sipër, pezull, u thith nga vrima hapësirë – kohë, e përmes Udhës Që Nuk Dihet Sa Zgjat, u gjend në një hapësirë sferike a vezake, nuk kuptohej qartë, që dukej sikur zvogëlohej pandalshëm. Në qendër të kësaj hapësire, Bono, që gjithë jetës kishte qënë një besimtar modest por i vërtetë, kishte krijuar, e tani kishte përballë, vetë krijuesin e tij, krejtësisht personal, në imazhin e gjyshit të tij.
Bono i hutuar u zgjat të përqafonte gjyshin. Nuk preket Zoti! Buçiti një zë nëpër vezën pasqyrë. Bono i tmerruar ra në gjunjë. – as për këtë nuk është fare vendi! – foli sërish zëri. Pasoi një heshtje brenda vezës pasqyrë. Meqë gjëndemi përballë, - foli zëri sërish, - ke mundësinë të mësosh një gjë të vetme, gjithçka të duash ti, që të ka mbetur pa ditur nga jeta jote atje tej. Bëj një pyetje e do të mësosh përgjigjen. Më larg nuk shkohet me pengje që të bëhen ngerçe energjitike.
Bono u mendua, a nisi të mendohej, a do mendohej, nuk e kuptoi mirë, por asgjë dhe asnjë pyetje nuk i vinte atë moment. Rrotulloi kokën dhe sytë nëpër vezën xham, dhe pa pasqyrimin e vet të zgjatur në kurbaturë. Papritur në fytyrë iu ravijëzua një buzëqeshje. Kthehet nga Zoti i tij në formën e gjyshit, dhe e pyet;
- ç’pyetje ke ti?
ç’pyetje ke ti? Ç’pyetje ke ti? Ç’pyetje ke ti? – jehoi pa fund zëri i gjyshit brenda vezës, duke ardhë e bërë më buçitës, përplasej zëri në murez vezake pasqyrë, duke iu kthyer pas gjyshit, drejtuar nga Bono, zëri duke goditur atë çka ishte nga Bono, më shpejt, më fort, më dhunshëm, pafund, ç’pyetje ke ti! Ç’pyetje ke ti! Veza pasqyrë zvogëlohej e zvogëlohej... ç’pyetje... ç’pyetje... pyetje... e... e... ë!
Zëri i foshnjës shpërtheu i mekur pas shpullës në prapanicë, duke rrotulluar kokën e tij të habitur e duke u bërë pikëpyetje nga duart e mjekut që e mbante nga këmbët.