Ky është një shkrim mbi duart, dhe sedrën. Dy njësi që shoqëria jonë i përdor në invers, shumë, dhe pak. Ngacmimi për të shkruar lindi nga një video që më dërgoi një mik me premtimin se do shqyhesha së qeshuri. Dhe vërtet, qeshëm shumë, unë e shumë të tjerë. Me intervistën e një ish pushtetari, që para kohe ka qenë në nivelet më të larta të pushtetit, e sot bën jetë private me dhënie mendimesh të befasishme, e sigurisht të një mençurie të kulluar, aq shume i bindur, i sigurt, në shtëpinë e tij, rrethuar nga gjithë ç’kishte arritur në jetë, me sentencat e tij të hekurta, me vështrimin e fortë e vizionar, me ndërgjegjen rrezatuese te atij që bota i detyrohej. Shkurt, me gafat e tij spektakolare.
Në fillim ishte e qeshura, si fenomen çlirues nga pesha e asaj që mbante intervista, por më pas kur humori mbaron, ftohesh, dhe merr kohën të mendosh pak me gjatë, mua më erdhi ndot. Me erdhi turp për intervistën, për shfaqen prej injoranti, më erdhi ndot që ai njeri aq inferior intelektualisht, aq i trashë e i pakultivuar, aq i vetëkënaqur mbi atë çka ishte e çka kishte bërë në jetë, më erdhi ndot e turp që ai njeri kishte qenë dikur në një pozicion drejtues në vendin tim. Kishte qenë titullar i imi dhe i joti.
Me erdhi turp që ai na kishte prezantuar nëpër botë, jo për ndonjë fill ksenofilie, por sepse ai dhe persona si ai nuk më prezantojnë mua personalisht, dhe as njerezit e rrethit tim me të cilët unë ndërveproj. Më erdhi turp dhe ndot, sepse ai nuk është i vetmi, por primus inter pares mes shumicës së drejtuesve të vendit tonë. Drejtuesve më të lartë të çdo lloj fushe të shoqërisë. Dhe unë refuzoj të besoj që Shqipëria jonë është vend me mesataren e një niveli mediokër.
Po edhe në qoftë Shqipëria jonë kështu, është detyrë e atyre që priren mendja, që ta vendosin stekën e pretendimit aty ku duhet për të mirën e të tërëve. Për të shmangur këta soj krijesash që uzurpojnë dhe keqpërdorin vendin dhe ne. Që historia do ti shohë si i ka parë përherë, si çikërrima, si ndyracakë të veckël në kërkim të përfitimeve personale prej bejlurçinash, do thoshte Noli.
Por, kush është problemi me njerëzit në përditën tonë? Pse njerëzit vazhdojnë, nuk kujdesen për veten e tyre, por ndjekin, u japin kredo, besim, dhe fuqi këtyre individëve e kësaj kaste politike?
Nëse do bëjmë një ndarje primitive të atyre që udhëheqin shoqërinë tonë, sidomos politikisht, duhet menduar për një klasifikim të tillë praktik që të mbaron punë shpejt; të mirë, të këqinj, dhe idiotë.
Përgjithësisht shtetasit tanë ndër dhjetra vite i kanë orientuar në zgjedhjen dritëshkurtër midis dy polariteteve politike, të mirët, dhe të këqinjtë, këto variuese sipas optikës së secilit. E sipas secilit të mirët thonë të vërtetën, e të këqinjtë gënjejnë gjithmonë.
Çelësi i parë i zgjidhjes së problemeve tona social politike është dijenia se zgjedhja nuk është mes të mirës dhe së keqes, por midis njerëzve të mençur, dhe atyre idiotë.
Vetëdija jonë duhet të zgjohet e të kuptojë që përballë nesh ka plot idiotë që na kërkojnë lejen dhe të drejtën të na drejtojnë. Së paku të përpiqemi të mos i japim zë në histori idiotëve. Të vërtetën e kemi ne, çdo gjë tjetër që dikush në krye të vendit ose pretendent për të drejtuar vendin, duhet të drejtohet vetëm nga interesi ynë personal, e vërteta jonë.
Çelësi i dytë, ai kryesori i derës së zhvillimit të Shqipërisë është pikërisht sedra.
Studimet neurologjike, na tregojnë se një nga instrumentat njohës më të mirë të zhvillimit njerëzor është memoria haptike, memoria e regjistruar nga prekja. Në thellim të këtyre të dhënave, psikoneurologjia na mëson se prekja dhe dhënia e duarve është një shkëmbim i mirëfilltë universesh vetjake.
Amigdala regjistron të dhënat, dhe krijon njohjen parake, ndërsa energjia e së pandërgjegjshmes tonë shkëmbehet me këtë shtrëngim duarsh, (qoftë dhe një herë të vetme kjo dhënie duarsh) dhe regjistrohet në regjistrin tonë duke u bërë pjesë e jona dhe e palës tjetër shkëmbyese. Dhe duke hyrë kështu në një marrëdhënie shkëmbimi.
Ne si komb kemi institucionin e pranuar të besës. Kemi tradita, zakone, kemi histori antike e plot gjëra të tjera me vlerë, por, kemi mungesën absolute të diçkaje shumë të rëndësishme për zhvillimin. Kemi mungesën absolute të sedrës.
Shqiptarët në shekuj nuk kanë pasur sedër t’i japin dorën, e të bëhen servilët dhe shërbëtorët e çdo armiku, çdo keqdashësi, çdo pushtuesi, çdo diktatori. Kombi ynë ka një fetish të tmerrshëm ndaj pushtetit. Është në thelb një sjellje primitive prej majmunësh nga e cila nuk kemi mundur të shkëputemi dot me mijëvjeçarë. Sot mund të shohësh plot njerëz që u shtrëngojnë duart kukullave patetike elektorale që për një moment të caktuar në kohë janë veshur me pushtet politik. Sot mund të gjendesh vetë në një situatë të tillë, ku ke përballë të tilla krijesa boshe me fjalë boshe e mendje boshe, të cilët të zgjasin dorën me buzëqeshjen tipike, duke të joshur të shkëmbesh energjinë me ta.
Ndaj, do ishte mirë të gjenim brenda nesh sensin e sedrës, e të mos shtrëngojmë duar të atyre që dyshohen që vjedhin, që vrasin, që na bëjnë keq, që dyshohen, që ka një fije e një hije dyshimi që janë të korruptuar, të ndyrë, të poshtër, e sidomos, idiotë.
Të gjejmë brenda vetes pak sedër sot, ti themi “jo” çdo njeriu të dyshuar ose idiot, që vjen të na shtrëngojë dorën, ose të na flasë e mbushë mendjen se do bëjë diçka për ne, të dalim mbi veten, mbi instinktin e përuljes së majmunit, mbi momentin e joshjes së pushtetit, e të shohim ca vite më tutje momentin kur ai person do jetë i zhveshur, i vërtetë, qesharak e ndyracak para historisë e para nesh. Ta gjejmë këtë moment, ta gjejmë sedrën brenda nesh, e ti themi JO këtyre soj krijesave.
Na duhet të gjejmë më në fund forcën e madhe të mendojmë për më të mirën e vetes, gjëja më e shtrenjtë që kemi, e jo për rrugën e shkurtër të të pranuarit, të gënjehemi e përulemi lirë.
Rindërtimi i institucionit te sedrës është rilindja morale e Shqipërisë.
No comments:
Post a Comment