Para një viti kisha marrë vendim të mos dëgjoja, mendoja mbi, e komentoja publikisht asnjë lajm që ngjan në Shqipëri. Asokohe arrita në përfundimin që kjo gjë më prishte cilësinë e jetës. Sado të shkruaja mbi çfarëdo problemi, asgjë nuk do zgjidhej, vetëm se do i arratisesha problemeve dhe jetës time praktike, rritur stresin, e humbja kohën time me punë donkishoteske.
Sot, pas një viti, mendoj më fort se cilësia e jetës varet vetëm nga puna ime, i jam dedikuar punës në klinikë, kam shkruar ato që më mbanin peng prej kohësh në sirtar, me dedikimin absolut ndaj letërsisë, kam lexuar 7 herë më shumë libra, dhe kam kohën për të ua kushtuar familjes time, e miqve të mi.
Dhe kam mësuar ti shoh ngjarjet e sotme të pozicionuara ne kohë, si pjesë e historisë.
Kështu lindi ky shkrim. Dua të tërheq vëmendjen e kujtdo që lexon këtë shkrim tani, që ajo që ka ndodhur e ndodh tani, me Shqipërinë për 30 vitet e paskomunizmit, (që i bie një periudhë kohore e krahasueshme me komunizmin) është thjesht një shfrytëzim barbar dhe bastard i njerëzve dhe vendit nga një grusht njerëz që zënë e do zënë akoma më pak vend, që u gënjen mendja se do hyjnë në histori me fjalimet e tyre patetike para publikut. Dhe, pasi i kthejnë shpinën popullit për të hyrë në zyrë a në shtëpi, me mendjen se fëmija im është më i mirë se i joti, shtëpia ime është më e mirë se e jotja, jeta ime është më e çmuar se e jotja.
Të tërë këta drejtues publike, zyrtarisht nënpunësit tanë të zgjedhur, janë njerëz me dy mendime në kokë; mendimin me kollare, se janë pjesë e historisë, dhe mendimin tashmë as të fshehtë jo, se po bëjnë lekë e po sigurojnë fëmijët dhe nipërit.
Historia këta njerëz nuk do ti qasë në ndonjë rresht tjetër përveç atij me cilësime si hajdutë, dhe tradhëtarë sistemikë të vendit e popullit të tyre, e mundësisht këtë histori do të uroja ta lexonin pas hekurave. Dhe pasi të kenë mbetur sërish rrjepacakët e papunë e të pandershëm që ishin në ditët e para të karrierave të tyre si hajdutë publikë e dallaverexhinj. E tërë paratë e pronat e tyre ti kalojnë sërish vendit tonë të shkalafitur.
Dhe, tërë njerëzit që lexoni këtë shkrim, tërë miqtë tuaj, familjarët tuaj, shihini mirë këta idiotë, këtë kastë qesharake burleske e kusare që na drejton prej 30 vjetësh, shihini mirë e pa përjashtim këta fytyra, ngërdheshjet, gjestet e tyre, kollaret e tyre, kostumet e tyre, fustanet e tyre, bëmat e tyre, nguljuani sytë e mos i harroni kurrë këto imazhe që shihni përditë, e mendoni çdo herë; si do na duken këto kohë e këta personazhe pas 20 vjetësh? Çfarë do u themi fëmijëve pas 20 vjetësh? Do mundemi dot të qeshim me ta, apo do ulim kokat me turp që u drejtuam prej tyre.
Kaq pak, vetëm kjo pyetje, dhe të tërë ju do dridheni, do tmerroheni sa poshtë kemi rënë në vorbullën e këtyre 30 viteve.
Ka gjithmonë një zgjidhje.
Duhet të merremi me punët tona, e jo me çdo punë tjetër mjafton qe të mos jetë e jona, e akoma më mirë nëse është e shtetit.
Duhet të ngrëmë zërin saktë për hallet tona konkrete, e jo çdo shqiptar i çdo cepi mbi çdo problem e detaj kushtetues e ligjor ekonomikogjeopolitik.
Duhet të mos harxhojmë kohën tonë të çmuar me asnjë përbindësh me xhaketë e asnjë diskutim të momentit që këta krijesa i sajojnë për të na topitur mendjen ndërsa fërkojnë e fusin duart në pasuritë e vendit tonë dhe jetët tona. Këta ushqehen kryesisht vetëm me vëmendjen dhe energjinë tonë. Aty e çimentojnë pushtetin e tyre.
Duhet të shohim vetëm problemet e vërteta. Që janë vetë këta njerëz qe drejtojnë vendin për 30 vjet.
Dhe...
Duhet një brez i ri politikëbërës. Të rinj seriozë, që jetojnë mendërisht në kohën tonë, e që kanë empatinë të mendojnë për vendin e për njerëzit. Një brez i ri, mbi të gjitha, me njerëz të vërtetë.
Kaq. Dhe pikë.
(Loer Kume – Sfera Shqipe)
No comments:
Post a Comment