FROM THE AEONS ...

My photo
Albania, Albania
2021 - DITAR i ROCK dhe RREMUJE

Sunday, December 20, 2009

Vallezues, Klube, Femije e Kafshe

Shiu i imet dhe krejt i dashur i darkes binte e lagte floket e saj qe kurre s mbante cader. Ne rresht per nje duke kaluar trotuarit te mjaftueshem per nje kalimtar mu ne zemer te mbreterise se njerezve “In” te Tiranes, e tere vendit tone krenar.
Hajde, nxitoni pra, po na presin!
Po mire pse te nxitojme? Ne jemi jashte, ata brenda jane, ngrohte...
Dekolte e drita, peme krishtlindjesh, ngjyra te ndezura e kapuce babagjyshesh ne mes te atij acari, floke te shkelqyer, kepuce marke, rroba marke, parfume parfume aroma aroma embelsuese, ndjellese, afrodiziake ajrore qe terheqin atenat ... muzike qe dilte vjedhuraz nga dyer qe hapeshin per sekonda, njerez qe hynin e dilnin...
U lagem, nxito...
S dua! Ti e di qe shiu s me shqeteson, por me ngroh, shih si perqafon !
Ajo ngriti fytyren ne qiellin e erret, e pa ne sy piklat qe shnderrisnin nje moment nen dritat e kuqerreme te rruges e i binin drejt e ne sy.
Duket sikur te puthin mijra zana mini, eshte fantastike!
Po pengon njerezit po ec!
Atehere dal ne rruge une! U hodh symbyllur ne mes te rruges fatmiresisht pa makina.
Heeeej!
Nje motor me zhurme te tmerrshme nga ingranimi i qellimshem i marshit, e beri te hapte syte e te shmangej.
Ate sekonde dora e tij e terhoqi ne trotuar, nderkohe Joana kerkoi leke te vogla.
Ci do?
T ja jap atij femijes se gjynah!
Lere se ate pune kane ata, e ne mendje i erdhen fytyrat e embla e te pista me sy te djallezuar qe silleshin rrugeve, te cilave u jepnin kuptim e shije.
Jo se eshte gjynah!
Ajo ktheu koken disi shkarazi te shihte gjynahin.
Ajo c pa, ishte nje qen, ne nje karton, ne nje cep pallati, nje qen te gjate, me veshe llapushe te ulur, nje qen i lagur deri ne palce, ulur me kembet e pasme kryqazi, dy kembet e para mbeshtetur dobet, dridheshin kembet, dridhej ai, e tundej me nje sjellje prej njeriu te mjere e te dehur, te cilit i kishin mbaruar kreditet e jetes!
E sikur ta ndjente, diku pak metra me tej, per hesap te tij, ulur ne buze te rruges, nje femije i vogel, nje kerthi, maksimumi dy vjec jete, me syte e paster, te lagur nga shiu ne fytyre, pa kapuc, duke u dridhur, veshur si top me lecka me ngjyra, fytyre e embel, engjejt timerrnin te keqen, veshtrimi i tretur hutueshem, nuk kerkonte asgje ai femije, te fundit ishin parate e qelbura qe Joi i vuri me ndohte meshire ne pragun ku ishte ulur, te cilen ai e pa me perhumbje e harrim.
Shiu binte pingul, njerez qe ecnin rrethueshem, neve qe shkonim drejt, keto levizje matematike, gjeometrikisht te rregullta, te tera iu rrotulluan ne koke e cdo gje tundej e shkundej rreth dy pikave fikse, qe nuk kish gje ne bote qe mund ti cbente tanime. Nj eqen i drobitur, e faqet e buta e te zbardhura, buzet qe i dridheshin, syte e lagur nga shiu, floket kafte te qullur te femijes me pamjen e jetes se sapokredituar kot s ekoti ne coroditje e siper, deshmi e kushedi c kthese t epakuptueshme mizore ne ekuacionin e pergjithshem...
Nxituan u futen ne erresiren e klubit, dhe vera e kuqe embelsore, hareja e nates, e njerezve te ngopur, te lare, te ngrohte, mendjet mbushur nga akooli dhe ritmi, te qeshurat me gjithe shpirt, vazhdonin te theksonin pambarimisht, deshperimthi, dy pikat e vetme te referimit te Universit, nje femije e nje qen te lagur.
Dhe pamundesia prej kafshe te frikesuar per tu afruar e perqafuar, e ngrohur ato fryme te deshiruara, solli vetem neveri ndaj loteve te nxehte e pa leje, neveri per nxehtesine e loteve hipokrite qe s ngrohte dot as dhe nje femije a qen!

Thursday, December 10, 2009

Fuckin' Heshtje...!

Njerez njerez! Ku jane njerezit? Iku i fundit para pak...
muzike muzike! Ku eshte dreqi i muzikes? Nuk ka asnje note per be. Jam ne nje hapesire te madhe me mure qe vijne era boje. Pa muzike. Asnje tranzistor nuk ka perreth qe te me jape c ka kerkoj e te me mbushe veshet.
Mar librin e Teodorit ne dore. Heshtje dhe ai liber plot. Flet. Nuk tingellon, nuk zhurmon. Vetem flet. Keko flet gjera te bukura, por nuk ka tinguj...
libri fluturon, perplaset ne mur, dhe ... tingulli ishte i shkurter per te me ngopur.
Hipi kembet mbi tavoline, shtendos koken duke e varur pas, e dorezohem ... heshtje... C'dreqin ka kjo heshtje qe po me shurdhon?
Rri statik, pa levizur as qerpikun. Frymemarrjen e zvogeloj lehte lehte... deri ne ngushtesine me te madhe te mushkerive te mia, dhe perpiqem qe bashke me to, te ngushtoj dhe trurin tim.
Ja ku hyj ne vete, shetis korridoret e shkreta te vesheve, zemres, rropullive, shoh pas syve, hyndes, gojes se thare nga heshtja, e s kuptoj asgje. Pse kjo heshtje me trajton keshtu? Pse jam ne lufte me heshtjen? Pse te rrahurat e zemres aritmohen nga cdo sekonde tingullshkrete? Pse zemra vete perpelitet vrullshem nga akustika e shurdher e mureve?
Pse kjo pyetje e ndyre nuk ben nje zhurme qe te me shperqendroje?
Si thashe? Shperqendroje? Po, ... nga se?
Thelle thelle thelle... nga vetja ime !!!
Eshte ai veti aty, kudo neper qenien e shtrire ne poltronin komod, me kembet perpjete si nje kowboy, e me koken e varur pas, ai veti aty qe s me ndahet dot ne jete te jeteve, ai veti i fshehur ne mua, qe me cmend, me dergon sinjale qe nuk di ti frenoj, nuk di ti shurdhoj, sepse veti s mund te ndalet. Kjo heshtje mizore, e poshter, sadiste, s ben tjeter vecse me le vetem me veten, me ate qenie qe me djeg me vrullin e saj te etshem... dridhem prej tij... rreqethje te forta me kalojne ne kurriz, nuk dua te flas me te...
Ne kater anet fluturojne mendje, ngjyra, fytyra, zera, prekje, ndjenja qe me torturojne pa hezitim.
Keto jane gishtat e tij qe s me lene te qete duke me shkretuar qenien duke marre grimca nga shpirti im te cilin e gjejne kudo qe fshihet...
nuk dua te kem te bej me vetinn! Ai eshte vetem nje, poshte koresh e koresh plagesh te gjakta, e triumfesh mizore te gjakta. I vogel e i njome si femije i pashpirt, keto jane iluzione, e nuk me thote asgje vec pik! Pik! Pik! Pikeza te vockla te nukedica, tingujt e te cilave jehojne krenda kockave te mia duke me ftohur gjakun...
Cohem, rrembej xhaketen, ndez nje cigare me iluzionin se prushi i saj do me zgjoje, kyc deren e zyres e dal ne diellin e kesaj dite te bukur te kerkoj zera njerezish, qofshin keta dhe te kote, mjafton te jene te gjalle.