FROM THE AEONS ...

My photo
Albania, Albania
2021 - DITAR i ROCK dhe RREMUJE

Thursday, December 10, 2009

Fuckin' Heshtje...!

Njerez njerez! Ku jane njerezit? Iku i fundit para pak...
muzike muzike! Ku eshte dreqi i muzikes? Nuk ka asnje note per be. Jam ne nje hapesire te madhe me mure qe vijne era boje. Pa muzike. Asnje tranzistor nuk ka perreth qe te me jape c ka kerkoj e te me mbushe veshet.
Mar librin e Teodorit ne dore. Heshtje dhe ai liber plot. Flet. Nuk tingellon, nuk zhurmon. Vetem flet. Keko flet gjera te bukura, por nuk ka tinguj...
libri fluturon, perplaset ne mur, dhe ... tingulli ishte i shkurter per te me ngopur.
Hipi kembet mbi tavoline, shtendos koken duke e varur pas, e dorezohem ... heshtje... C'dreqin ka kjo heshtje qe po me shurdhon?
Rri statik, pa levizur as qerpikun. Frymemarrjen e zvogeloj lehte lehte... deri ne ngushtesine me te madhe te mushkerive te mia, dhe perpiqem qe bashke me to, te ngushtoj dhe trurin tim.
Ja ku hyj ne vete, shetis korridoret e shkreta te vesheve, zemres, rropullive, shoh pas syve, hyndes, gojes se thare nga heshtja, e s kuptoj asgje. Pse kjo heshtje me trajton keshtu? Pse jam ne lufte me heshtjen? Pse te rrahurat e zemres aritmohen nga cdo sekonde tingullshkrete? Pse zemra vete perpelitet vrullshem nga akustika e shurdher e mureve?
Pse kjo pyetje e ndyre nuk ben nje zhurme qe te me shperqendroje?
Si thashe? Shperqendroje? Po, ... nga se?
Thelle thelle thelle... nga vetja ime !!!
Eshte ai veti aty, kudo neper qenien e shtrire ne poltronin komod, me kembet perpjete si nje kowboy, e me koken e varur pas, ai veti aty qe s me ndahet dot ne jete te jeteve, ai veti i fshehur ne mua, qe me cmend, me dergon sinjale qe nuk di ti frenoj, nuk di ti shurdhoj, sepse veti s mund te ndalet. Kjo heshtje mizore, e poshter, sadiste, s ben tjeter vecse me le vetem me veten, me ate qenie qe me djeg me vrullin e saj te etshem... dridhem prej tij... rreqethje te forta me kalojne ne kurriz, nuk dua te flas me te...
Ne kater anet fluturojne mendje, ngjyra, fytyra, zera, prekje, ndjenja qe me torturojne pa hezitim.
Keto jane gishtat e tij qe s me lene te qete duke me shkretuar qenien duke marre grimca nga shpirti im te cilin e gjejne kudo qe fshihet...
nuk dua te kem te bej me vetinn! Ai eshte vetem nje, poshte koresh e koresh plagesh te gjakta, e triumfesh mizore te gjakta. I vogel e i njome si femije i pashpirt, keto jane iluzione, e nuk me thote asgje vec pik! Pik! Pik! Pikeza te vockla te nukedica, tingujt e te cilave jehojne krenda kockave te mia duke me ftohur gjakun...
Cohem, rrembej xhaketen, ndez nje cigare me iluzionin se prushi i saj do me zgjoje, kyc deren e zyres e dal ne diellin e kesaj dite te bukur te kerkoj zera njerezish, qofshin keta dhe te kote, mjafton te jene te gjalle.

1 comment:

Anonymous said...

I loved this... you improve each time... very good work!